In de herfst
van 2024 hebben Mi en ik, gedwongen door tijdsgebrek, het labo der
synchroniciteiten gesloten. Meteen verdwijnen ook de sprekende betekenisvolle
coïncidenties.
Tot
woensdagavond 4 december, wanneer ik in mijn lessen creatief schrijven in Aalst
met de tarot wil gaan werken. Hoe kun je met de symboliek van de kaarten de
creativiteit ondersteunen, of personages en verhaalstructuren vorm geven? Omdat er nog een andere klas les heeft in
mijn vast lokaal in Utopia – waar bibliotheek en academie onder één dak
samenwonen – en ik wat tijd over heb, wil ik in een aan Louis Paul Boon
voorbehouden leeshoek gaan zitten. Jammer genoeg blijkt die bezet. Ik draai mij
om, met de bedoeling elders een plaats te vinden – en mijn blik valt op een
boek dat centraal is uitgestald in het midden van een rek spirituele werken: De
Complete Tarotgids van René Argonijt.
Aangenaam
verrast door de synchroniciteit pak ik het boek vast… en vind op de achterflap verwoord
wat niet meer of minder is dan mijn verklaring en definitie van
synchroniciteit.
Ziet Elise
Vos een interview zitten voor de podcast van het Mystiek Actie Front? In haar dichtbundel
Bolster laat zij zich immers volop inspireren door al dan niet
Oosteuropese sagen, mythen, legenden. Bijzonder boeiend vind ik hoe zij via de
figuur van Baba Jaga haast vanzelfsprekende linken legt tussen toen en nu. Ik
wil voor het interview o.a. muziek gebruiken die ik met de artificeel
intelligente muziekstudio Suno heb gemaakt. Op zoek naar ‘iets’ rond Baba Jaga,
stoot ik op een kinderspel dat wereldwijd gespeeld wordt, onder telkens andere
namen. Alle spelers staan aan één kant van het speelveld achter een startlijn,
op eentje na. Die staat aan de andere kant van het veld, draait zich met de rug
naar de andere spelers en roept: ‘Annemarie koekoek!’ Tenminste, in Nederland
dan. In Polen gaat het van: ‘Raz, dwa, trzy, Baba Jaga patrzy!’ (‘Eén, twee,
drie, Baba Jaga kijkt!’)
Dat vind ik
best wel leuk, en dus maak ik met Suno een kort muziekje, met dit ene lijntje
tekst dat enkele keren herhaald wordt. Ik post het nummer op 10 december, om
17.42 uur.
Op vrijdag
13 december werp ik een blik op de padlet van mijn woensdagklas creatief schrijven in Aalst en tot mijn verbijstering zie ik dat Katrien
Dierick er op diezelfde tiende december het gedicht 1,2,3 piano! gepost
heeft... Zo staat het kinderspelletje namelijk bekend in Vlaanderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten