Geachte heer Bernauw,
In mijn bericht van 7 juni j.l. zei ik u dat de sleutel tot het oplossen van het Lam-Gods-mysterie verborgen ligt in de pseudonieme identiteit van William Luck. Wanneer ik u nu zeg dat het scenario van het hele Duitse drama, zoals zich dat tussen 1922 en 1945 afspeelde, in Engeland is geschreven, dan zult u dit niet willen geloven.
Wanneer onze zintuigen maximaal recipiëren en onze beide hersenhelften goed gesynchroniseerd zijn, kan ons brein als een perfecte deeltjes/beeldjesvertrager gaan werken. Op welke wonderbaarlijke wijze geest en materie in dit geval met elkaar gaan wisselwerken kunt u lezen in “Gamma”. Dan weet u ook waar ik precies naartoe wil .
GAMMA
Zoals ik in Alfa-Bèta liet zien kunnen de kleinste bouwsteentjes van de materie, de “subatomaire deeltjes” zich hoogst eigenaardig gedragen. Al die deeltjes hebben een eigen unieke identiteit. Ons universum bestaat uit gigantische maalstromen van subatomaire deeltjes. We zouden deze stromen “metafysische rivieren” kunnen noemen.
In deze rivieren ontstaan evenals in een ondiepe rivier met een rotsige bodem voortdurend draaikolken waarin deze deeltjes samengeperst worden. Elke individuele draaikolk krijgt op deze wijze een hoogst eigen collectieve identiteit.
Zo’n draaikolk kan in het universum alle mogelijke vormen aannemen. Het kan een ster worden, een planeet, een komeet of zelfs een compleet zonnestelsel. Maar het kan evenzeer een berg, een boom een dier of een mens worden..
Precies zoals de draaikolk in een rivier is het verschijnen en verdwijnen van elk uniek object volstrekt onvoorspelbaar.
Het vormen van deze draaikolken in de metafysische rivier is blijkbaar zo’n sensationele ervaring dat de metafysica er niet meer mee op kan houden. We zouden kunnen zeggen: de metafysica is verslaafd aan de fysica. De prijs die de fysica hiervoor moet betalen is dezelfde prijs die elke verslaafde voor zijn verslaving moet betalen: pijn.
Het verschijnen in de materie, het zijn in de materie en het weer verdwijnen uit de materie gaat altijd gepaard met pijn. Het wezen dat deze pijn het meest intens ervaart is de mens. Omdat het fysisch-metafysische systeem ronddraait en evolueert kunnen verdwenen “draaikolken” opnieuw verschijnen en hun ervaring doorgeven.
Rond drieduizend jaar voor Christus heeft de mens een Hoger Bewustzijn gekregen. Vanaf die tijd is het wereldtoneel drastisch veranderd. Machtige regisseurs uit de metafysische wereld hebben de mensheid vanaf dat moment een toneelstuk aangereikt waarin zij hun eigen ervaringen hebben verwerkt. Deze regisseurs kunnen “in de geest” naar ons terugkeren. Daarom doen wij, sinds de eerste opvoering van dit toneelstuk niet anders dan dit stuk herhalen. Omdat bij elke heropvoering het theatergebouw word omgekeerd, er nieuwe spelers verschijnen en de decors veranderen, denken we telkens dat we een geheel nieuw stuk spelen. Ons brein is nog steeds te slecht gesynchroniseerd om dit in te zien. Hierdoor blijft de pijn. We leren niets en het wordt alleen maar erger.
In het begin van onze jaartelling verscheen er een boodschapper die dit allemaal wél zag. Zijn boodschap vinden we in de vier evangeliën zoals die in ons via de bijbel zijn aangereikt. Het enige evangelie waarin deze boodschapper zich als een uiterst deskundige kwantumfysicus presenteert is echter niet in de bijbel opgenomen. Dit is het evangelie van Thomas. In dit evangelie vinden we geen gelijkenissen, geen maagdelijke geboorte en geen kruisiging en geen opstanding uit de dood. We vinden er eenvoudige en uiterst concrete aanwijzingen om de pijn te verlichten. De hoofdboodschap: zorg dat je fysica en metafysica in evenwicht zijn.
Wat hij in feite zegt is dit: wanneer je materie domineert gaat je geest pijn lijden. Wanneer je geest domineert gaat je materie pijn lijden. Breng die twee precies in evenwicht en je zult de pijn van de dood niet smaken. Dat hij die pijn uiteindelijk zelf in de meest bittere vorm moest smaken komt omdat hij uiteindelijk toch de geest dominant liet zijn over de materie. Dit gaven wij al aan in Alfa-Bèta.
Deze fysicus/toneelspeler was al twee keer eerder in het aan ons overgeleverde oerdrama verschenen en wel in de rollen van respectievelijk Jacob en Jozef. In het oerdrama wordt de strijd tussen een Vader en een Dochter gestreden. Terwijl de Vader en de Dochter zich zelf zwaar beschadigen, lijden de Moeder en de Zoon de niet aflatende pijn die dit veroorzaakt.
In haar drieduizendjarige existentie mocht de Egyptische beschaving een aantal heropvoeringen van dit drama beleven. De meest catastrofale uitvoering vond in het MIDDEN van haar geschiedenis plaats, in El Amarna, de stad van het MIDDEN; de godstad precies tussen de stad van het Noorden, Memphis en de stad van het zuiden, Thebe.
Het leidmotief waarop drieduizend jaar Egyptische cultuur rust is Ma-ät, evenwicht, symmetrie. Duitsers zouden zeggen: Ordnung muss sein. In het jaar 1355 v. Chr. besloten de Mittanische prinses Nefertete en haar Egyptische echtgenoot Echnaton dat Ordnung nicht muss sein. Dit initiatief werd aanvankelijk van harte gesteund door hun geestelijke vader Eje.
Nadat hun droom werkelijkheid was geworden moest de inmiddels koningin geworden Nefertete ervaren dat deze snelle intellectuele wending door het veel tragere volk niet werd opgepakt. In Egypte ontstond chaos. Zij zag vervolgens hoe haar opportunistische vader Eje en de tirannieke generaal Horemheb samensmolten tot één persoon die honderdtachtig graden draaide. Deze vader vergiftigde haar man, verwoeste vervolgens het leven van haar dochters, vermoordde haar zoon die haar zoon niet was (Toetanchamon) en ging vervolgens zelf op de Egyptische troon zitten en nam haar dochter Anchesen-paäton tot vrouw.
Na zijn dood moest de stad El Amarna totaal verwoest worden. Van Eje/Horemhebs misdaden mocht geen spoor teruggevonden worden.
In het fysisch-metafysische systeem waarin wij zitten kunnen wij gestuurd worden en laten wij sporen na die niet uitgewist kunnen worden. Die sporen kunnen elk moment weer teruggevonden worden (hoe dit technologisch werkt heb ik elders beschreven).
De zeer intelligente dochter Nefertete wist één ding absoluut zeker. Zij zou deze intolerante. opportunistische en tirannieke vader ooit terugvinden. Haar wraak zou verschrikkelijk zijn.
Het hele toneelstuk zou omgekeerd herhaald worden. Zij zou hem en zijn geestverwanten eerst verheffen en hen vervolgens op een gruwelijke manier in hun onwrikbare orde laten stikken. Zijn trotse stad in het MIDDEN van zijn land zou ze volledig verwoesten.
Ordnung muss sein, jawel, maar niet ten koste van alles.
Laten we nu naar de volgende feiten kijken:
In 1912 wordt in Egypte bij El Amarna het beroemde, door de beeldhouwer Thoetmozes vervaardigde borstbeeld van Nefertete gevonden. Het beeld wordt opgegraven door de Duitse archeoloog Ludwig Borchardt. Het wordt overgebracht naar Berlijn.
In 1922 wordt door de Engelse archeoloog Howard Carter de tombe van Toetanchamon gevonden. Het graf en de mummie zijn nog volledig in tact. Het is de meest sensationele archeologische vondst uit de twintigste eeuw.
In 1889 wordt Adolf Hitler in Oostenrijk geboren. Hij is de zoon van een zachtaardige moeder en een tirannieke vader, een ambtenaar.
In 1890 wordt in Bury, in het Engelse Lancashire, Richmal Crompton Lamburn geboren. Haar vader is predikant.
Richmal Crompton bezoekt een school voor dochters van geestelijken. Zij wil onderwijzeres worden. Ze haalt cum laude een graad in de klassieke talen. Zij sluit zich aan bij de “Woman’s Suffrage Movement, een beweging die vecht voor vrouwenrechten.
Haar aanvankelijk succesvolle loopbaan als onderwijzeres houdt abrupt op doordat polio haar rechterbeen verlamd. Later zal ze ook nog borstkanker krijgen.
Ze besluit schrijfster te worden. In 1922 verschijnt het boek dat teven de eerste zal zijn van de reeks van 39 afleveringen die wij kennen als de succesvolle “William Stories”. Hoofdpersoon is William Brown, een 11-jarige jongen, zoon van een tirannieke vader en een zachtaardige moeder. William Brown vormt met drie vrienden een bende van “outlaws”. Deze bende verzet zich in een reeks van dolle avonturen tegen alle waarden en normen van de gevestigde orde. Meisjes zijn taboe. Alleen voor de donkerharige Joan Clive heeft William een zwak. Zij mag af en toe meedoen met de bende, maar moet zich op de achtergrond houden.
In 1922 formeert de 33-jarige Adolf Hitler in Duitsland een bende van “outlaws”, de “bruinhemden”. Het hoofddoel van deze bende is om in een reeks van avonturen de gevestigde orde te ontwrichten. Vrouwen zijn taboe. Alleen voor Eva Braun heeft Hitler een zwak. Zij mag af en toe meedoen maar moet zich verder op de achtergrond houden.
William Brown, Eva Braun, bruinhemden, bruin, de tertiaire kleur met een lage intensiteit doordat het meeste licht geabsorbeerd wordt.
Op de volgende bladzijde zien wij de titels en jaartallen van 25 delen uit de Williamreeks van 1922 tot 1945. De naam “William” kan in alle titels vervangen worden door “Hitler”.
De afleveringen 1932, 1933, 1934 zijn de jaren waarin al het gif zich samenbalt en in de triomf van de bende al zijn totale vernietiging besloten ligt.
“Hitler de piraat, 1932” (Hitler, de kaper van het schip Duitsland. Overwinning in de Rijksdagverkiezingen).
“Hitler de rebel, 1933” (Hitler, de man die het gezag overneemt, die boeken laat verbranden, die joden vervolgt).
“Hitler de gangster, 1934” (Hitler, de man die zijn eigen bruinhemden laat vermoorden omdat hij het volk in wezen veracht en hij tot de elite wil behoren. “De nacht van de lang messen”).
• Just William, 1922
• More William, 1922
• William Again, 1923
• William the Fourth, 1924
• Still William, 1925
• William The Conqueror, 1926
• William the Outlaw, 1927
• William in Trouble, 1927
• William the Good, 1928
• William, 1929
• William the Bad, 1930
• William's Happy Days, 1930
• William's Crowded Hours, 1931
• William the Pirate, 1932
• William the Rebel, 1933
• William the Gangster, 1934
• William the Detective, 1935
• Sweet William, 1936
• William the Showman, 1937
• William the Dictator, 1938
• William and Air Raid Precautions, 1939 (also published as William's Bad Resolution, 1956)
• William and the Evacuees, 1940 (also published as William and the Film Star, 1956)
• William Does His Bit, 1941
• William Carries On, 1942
• William and the Brains Trust, 1945
• Just William's Luck, 1948
• William the Bold, 1950
• William and the Tramp, 1952
• William and the Moon Rocket, 1954
• William and the Artist's Model, 1956
• William and the Space Animal, 1956
• William's Television Show, 1958
• William the Explorer, 1960
• William's Treasure Trove, 1962
• William and the Witch, 1964
• William and the Pop Singers, 1965
• William and the Masked Ranger, 1966
• William the Superman, 1968
• William the Lawless, 1970
William-like books
• Enter - Patricia, 1927
• Jimmy, 1949
• Jimmy Again, 1951
• Jimmy the Third, 1965
Zie hier het in Engeland geschreven script van een drama dat zich in Duitsland afspeelde.
Het toneelstuk dat 3300 jaar eerder opgevoerd werd in El Amarna wordt in Berlijn geprolongeerd. Het theater is omgekeerd, het decor en de spelers zijn volledig vernieuwd, maar het script is ongewijzigd. Er is niets nieuws onder zon.
Zoals Alfred Hitchcock zijn films signeerde door er zelf als figurant in te verschijnen, zo signeert Koningin Nefertete, alias Richmal Crompton, dit drama door in de film “De ondergang” Hitlers secretaresse, Traudl Junge, uit de totaal verwoeste stad weg te laten fietsen met haar vermoorde zoon, Toetanchamon, die haar zoon niet was, voor op de stang. Haar boodschap is ligt in de rokende puinhoop achter haar: dit doe IK met een intolerante en opportunistische tiran. De postume wraak van een godin.
Deel 25, “Hitler and thee brains trusts” verwijst naar een vlucht naar het westen.
Alle volgende delen verwijzen naar de Amerikaanse levensstijl.
Worden de restanten van het Duitse brein bij elkaar geveegd en over gebracht naar het westen? Naar Zuid-Amerika of Noord-Amerika? De delen tot en met 1970 wijzen duidelijk in die richting. Maar horen de resten van dit brein daar? Moet dit niet grondig uitgezocht worden? Dit vraagt om een zeer goede detective. Is deze detective misschien de moderne
rattenvanger van Hamelen, Dan Brown? (Ja, zeker weer bruin!). Dan Brown, de man die ons allen eerst betovert en naar Schotland voert en die ons vervolgens onder het nadrukkelijk geëxposeerde getal 33 naar Amerika brengt.
Nee, die detective is ook door Richmal Crompton bedacht. In plaats van een kort verhaal wilde ze nog één keer een roman over William schrijven. Dit doet zij in 1948. De titel van de roman wordt: “Just Willams Luck”.
In 2006 verscheen het boek “Het Satanslied, de jacht van de CIA op Jezus” geschreven door Karl Hammer-Kaatee.
Hammer-Kaatee vertelt hierin een waar gebeurd verhaal dat door de anonieme Tom R. aan hem was toevertrouwd. Deze Tom R. heeft in dienst van de CIA als een meesterdetective alle naoorlogse sporen gevolgd die hem naar de oplossing zouden kunnen voeren van het in 1934 ontvreemde paneel “de Rechtvaardige Rechters”. Zijn speurtocht leidde hem naar Amerika, Duitsland, België, Frankrijk en Israël. In Israël onderzocht hij de sporen van een andere bende van “outlaws”: de bende van Jezus Christus.
Zijn gepassioneerde zoektocht eindigde in 1948, in Rennes le Chateau, in de Pyreneeën, waar hij zijn ultieme levensmoment beleefde. Gabriëla, een vertegenwoordigster van de Joodse Ebionietensekte, deelde hem mee dat het hele Rennes Le Chateau drama door haar sekte zeer bewust was geënsceneerd om het spoor dat naar de kern van het Lam Gods leidde te verduisteren. Dit spoor zal echter, zoals ons zal blijken, niet naar Schotland en niet naar Amerika, maar naar een volstrekt onbeduidend en vrijwel door iedereen vergeten dorpje in Nederland leiden.
In 1990 schreef Patrick Bernauw het boek “De Mythe van de Rechtvaardige Rechters” (**).
In het spoor van de vele andere onderzoekers die hem voorgingen maakte Bernauw de totale balans van het drama tot dan toe op.
Tijdens zijn vooronderzoek diende zich een “detective” bij hem aan die onder het pseudoniem “William Luck" bereid is een bijdrage aan het onderzoek te leveren.
De wijze waarop William Luck het drama analyseerde is zeer verwant aan de scherpzinnige wijze waarop Tom R. het drama al eerder had geanalyseerd om het vervolgens samen met de Ebionieten te gaan vervalsen.
Het doel van de beide zeer scherpzinnige, maar anonieme speurders blijkt identiek: alle sporen die naar de het Lam Gods leiden moeten volledig worden uitgewist.
Wij zijn twaalf jaar oud. Wij hebben de lagere school achter ons liggen. Wij hebben de droomwereld van onze eerst zes levensjaren vermengd met kennis over een raadselachtige en onmetelijke grote wereld. Voor ons ligt de twee maanden durende eindeloosheid van de zomervakantie. Die tijd zullen wij vullen met onze grote droom; de droom over hoe wij die raadselachtige en onmetelijke wereld gaan veroveren. Wat we ook gaan doen, wij zullen een held worden, een piloot, een filmster, eens arts, een topmannequin, of een……detective.
Wij zullen in deze hoedanigheid wereldberoemd worden en iedereen zal ons toejuichen.
De volgende zes jaren zullen de heftigste van ons leven worden. Wij zullen onze droom moeten aansluiten op de werkelijkheid. Hoe komen we uit deze strijd te voorschijn:
zwaar gewond, gehavend of slechts licht geblesseerd?
Kunnen we aanvaarden dat de piloot een buschauffeur, de beroemde filmster een kermisartiest en de vermaarde detective een gewone politieagent wordt?
Arsène Goedertier, Tom R. en William Luck kwamen uit het niets. Zij zijn de eeuwig elfjarigen die weigeren om twaalf te worden. Zij zijn de tot leven gewekte getallen. Zij zullen 22 worden, 33, 44 en 55. Daar is geen ontkomen aan. Sommigen zullen misschien wel 66, 77, 88 of 99 worden. Daartussen zullen ze nooit 18, 46 of 62 worden. Daartussen blijven ze altijd 11 jaar oud.
Arsène Goedertier, Tom R. en William Luck zijn de volwassenen in wie het kind nooit sterft. Zij zijn de stof waaruit onze dromen zijn gemaakt. Op deze stof zijn de goden zeer zuinig
Deze stof is hen heiliger dan heilig. Zij maken er nachtmerries en hemelse visioenen van.
Daarom moeten wij als Vierde Macht het werk van dit geniale en zeer originele drietal op gepaste afstand bezien en beoordelen. Pas dan zien we wat ons altijd is ontgaan.
Wij hebben dit gedaan. Wij hebben dit drietal op afstand bezien.
Op bladzijde 354 van het boek “Het Satanslied, de jacht van de CIA op Jezus” vermeldt
Tom R. drie namen: Oera Linda, Nicolas Poussin en Pythagoras. Aan deze naam moet een vierde naam worden toegevoegd: Albrecht Dürer.
Nu hebben wij het viertal compleet. Zij vormen de sleutel die ons het mysterie van de Heilige Drie-Eenheid in hun MIDDEN onthult. Deze drie-eenheid balt zich samen in het
Lam Gods en verheft zich vervolgens boven het lam en de wereld.
Op bladzijde 154 van dit zelfde boek vertelt Tom R. hoe de nazi-ideoloog, Alfred Rosenberg, hem op de dag na zijn executie een briefje liet overhandigen. Hierop had Rosenberg zijn laatste woorden geschreven: “Volg de Herderin”.
Het mysterie van het Lam Gods schuilt niet in het getal 33, maar in het getal 34.
Toen Albrecht Dürer, teruggekeerd uit Gent en weer in Neurenberg, wanhopig probeerde het mysterie van dit getal op te lossen, hief in Wittenberg de monnik Maarten Luther het zwaard op om Europa te verdelen in Noord en Zuid. De Latijnse en de Germaanse wereld kregen een christelijk masker met twee gezichten.
In de wond die Maarten Luther dit werelddeel toebracht verscheen driehonderd jaar later een herderinnetje, een meisje van dertien. In dit meisje gloeide drieëndertig jaar lang het litteken van Luthers zwaardslag. De elite, het volk en de middenstand stonden rond haar bed. Ze keken naar een wezen dat sterker was dan God. Toen wendden zij hun hoofd af en zeiden: “Kruisig haar!”
Een Latijnse wereld met mannelijke katholieke goden. Een Germaanse wereld met vrouwelijke Oera Lindagoden: Friese godinnen.
Rennes Le Chateau, Dendermonde en Oera Linda zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Drie drama’s geschreven door Koningin Nefertete, alias Richmal Crompton.
Drie drama’s waarop wetenschap en religie te pletter zijn gelopen; waarin de wetenschap en religie zelfs volstrekt belachelijk zijn gemaakt.
Wij zien een Dochter die de arrogante beoefenaren van wetenschap en religie met een superieure greep in hun nekvel pakt en door elkaar schudt.
“Wie denken jullie in Gods Naam dat je bent?!”
Dan smijt ze deze hartelozen voor de voeten van Poussin en Dürer, tussen west en oost. “Schilder hun blindheid!”
Vervolgens pakt zij Pythagoras, de grote verduisteraar van het onvolmaakte, in zijn kladden.
“En jij trekt de lijnen die ons naar de herderin voeren!"
Deze lijnen zijn getrokken. Ze voeren ons met een genadeloze precisie naar de plaats waar de herderin is begraven. Een vrijwel vergeten dorpje ergens in deze raadselachtige en onmetelijke wereld, ergens in dit raadselachtige en onmetelijke grote universum. Op het Keltische kruis boven haar graf staan de simpele woorden:
“33 jaren lang tot aan haar dood droeg zijn de wondeteekenen des Heeren in haar lichaam”
Geachte heer Bernauw, wanneer wij de herderin op tijd hadden gezien, dan waren ons twee wereldoorlogen, twee atoombommen en twee vernietigde WTC-torens bespaard gebleven.
Echter, twee duizend jaar na Christus zijn wij allen nog altijd ziende blind, horende doof en denkende dronken.
De herderin werd niet gezien omdat zij niet “gewijd” was. De waarheid ligt in het midden, tussen het gewijde en het ongewijde. Maar die waarheid zien wij niet.
Ik heb de zoektocht naar de herderin beschreven in het vijfdelige document:
“DE ONEINDIG KLEINE GROOTHEID, over de geest in de materie.”
Hierin is tevens de oplossing van het Dendermondse Lam Godsdrama vervat. Het ligt al ruim vijf maanden bij mij ter inzage evenals de waarheid over de herderin al tien jaar bij mij ter inzage ligt. Ik heb er al vele malen melding van gemaakt, maar in Nederland leeft dit alles niet meer. De wetenschap en religie hebben elkaar hier vrijwel doodgedrukt. En zij die de waarheid hierin vermoeden, gebruiken nog altijd de drie kreten die Bach in zijn Matthäus Passion het volk in de mond legt:
“KREUZIGE, KREUZIGE, KREUZIGE!!!!”
Met vriendelijke groet
Paulus Paulus
Noten door Patrick Bernauw:
* Wikipedia link door mij toegevoegd.
** Mysteries van het Lam Gods verscheen in 1991, De Mythe van de Rechtvaardige Rechters in 1995. Het is ook niet echt zo dat zich toen een detective bij mij aandiende die zich William Luck noemde; ik kwam in de nasleep van Mysteries van het Lam Gods in contact met een journalist die in de jaren zestig onder het pseudoniem William Luck een aantal artikels had gepubliceerd over het raadsel van de verdwenen Rechters.