28.12.19

Bij het afscheid van Freek Neirynck



Dag Freek,

Toen Luk me vertelde dat je me graag wilde horen spreken over je literair werk, kwam als vanzelf een metafoor boven drijven: die van een ijsberg, en dat het werk van een kunstenaar zich voor het grootste deel onder de oppervlakte situeert. En hoezeer dit ook van toepassing is op een toch wel zeer zichtbare schrijver zoals jij, met een respectabel oeuvre zoals het jouwe. En dat ik het voorrecht heb genoten deel uit te maken van het topje van jouw ijsberg, maar bij tijden even goed heel erg aanwezig was in dat deel dat nooit in de openbaarheid is gekomen.

Die ‘bij tijden’ moeten we vooral situeren in de jaren negentig. Dat waren nog eens tijden! Mijn vriend en collega Guy Didelez en ikzelf hadden toen net elk ons ‘boek van de doorbraak’ geschreven: voor Guy was dat de jeugdroman Raspoetin, voor mij de thriller in essayvorm Mysteries van het Lam Gods. Guy had met jou – als scenarist – samengewerkt voor het populaire radiofeuilleton Het KoekoeksnestJij was toen al een gevestigde waarde: je had met o.a. Taptoe een hele carrière in het theater achter de rug, je had net de biografische jeugdroman The Kid geschreven – over Charlie Chaplin – en je had meegewerkt aan de TV-reeks Alfa, Papa, Tango. Zo kort nadat VTM zichzelf had opgericht, was er een grote nood aan Vlaamse fictie, op alle fronten. Die werd naar buitenlandse voorbeelden, zeker voor langlopende reeksen, vaak geschreven in collectieven. Maar zelfs binnen het collectief dat werkte aan Het Koekoeksnest, had jij nog voor een duoformule gekozen. Een ervaren rot die alle truken van de dramatische foor al lang onder de knie had, koos voor een samenwerking met een schrijver die nog alles te bewijzen had.

In een literair portret, met woorden geschilderd, moet dit een wezenlijke penseeltrek zijn, zeg maar een forse veeg. Jij huldigde het principe, zo mooi bezongen door Wannes Van de Velde: ‘Ne zanger is een groep.’ – Een schrijver mocht dat, voor jou, duidelijk ook zijn. De collectiviteit was niet alleen een glanzend rood principe, het was voor jou ook een manier van artistiek functioneren. Niet eenzaam schrijvend op een zolderkamer, maar als wezenlijk deel van een groter geheel, waarin het individu zijn individualiteit evenwel niet opgeeft. Integendeel, zelfs. De som kan alleen groter worden dan de afzonderlijke delen, als zij erin slaagt die delen op hun hoogstpersoonlijke en unieke manier individueel te laten schitteren. Eén voor allen, allen voor één.

De samenwerking was jullie allebei zo goed meegevallen, dat jullie die wilden verder zetten – maar omdat een duo slechts een duo is, geen echt collectief, wilden jullie er nog een derde lid bij, en dat werd ik.


Doorgaans wordt een collectief van bovenaf gevormd en heb je als scenarist geen inspraak over de personen met wie je wel of niet zult samenwerken. Soms wil de mayonaise in die omstandigheden al pakken, en maak je er gewoon het beste van. Maar stel je zelf een collectief samen, omdat je reeds hebt mogen ervaren dat er een unieke chemie, een vanzelfsprekende synergie in de lucht hangt, en dat het niet alleen professioneel, maar ook persoonlijk klikt, dan stijgt de kans op lekkere mayonaise exponentieel.

Zo hielden we ergens in het jaar 1992, in het huis aan de Bomastraat, het collectief PLOTS boven de doopvont, waarin we tien jaar lang bijzonder lekkere mayonaise maakten. Ik kijk nog steeds met vertedering en weemoed terug naar die ontelbare voor- en namiddagen aan je keukentafel, Freek. Meestal lieten we onze gezamenlijke breinen daar stormen – jij had een zeer stormachtig brein  –, terwijl ik een verslag van die turbulentie op papier probeerde te zetten. Moesten we om een of andere reden direct aan de PC werken, dan verhuisden we naar het souterrain, naar je werkkamer en bibliotheek. 

Jij woonde centraal tussen Erembodegem en Merksem in; dat de Bomastraat ons hoofdkwartier zou worden, lag om die en andere redenen al bij voorbaat vast. De werkzaamheden werden doorgaans aangevat om 10 uur, ’s middags trokken we naar de Lieve voor de lunch, en zo omstreeks 16 uur zat onze werkdag erop.

Aan die keukentafel werd het zeer zichtbare Taptoe stuk Beerenbodegem geschreven, gecreëerd in 1997. Of, twee jaar eerder, Monsieur Arsène. Konden we het voor elkaar krijgen de pers te doen geloven dat we een nooit afgewerkt toneelstuk van John Flanders/Jean Ray hadden gevonden op de bibliotheekzolder van het Willemsfonds, in het Lakenmetershuis? En dat hierin de bergplaats van de Rechtvaardige Rechters werd geopenbaard? Het antwoord was twee keer ja. We schreven het stuk, schoven het in de schoenen van John Flanders/Jean Ray en haalden er, via het persagentschap Belga, zowat de hele nationale pers mee. In het kader van dit stuk leerde ik van Gentenaar Flanders het woord ‘lollekensheer’; jij was onmiskenbaar ook een literaire lollekensheer. Hoewel, denkend aan Beerenbodegem én aan je robuuste postuur, het ook een ‘lollekensbeer’ mocht zijn.

Minder zichtbaar waren de twee filmscenario’s die we schreven: Raspoetin,  gebaseerd op het jeugdboek van Guy, en De Schat van Orval, naar de eerste jeugdroman die Guy en ik samen schreven. Voor beide projecten kregen we een schrijfsubsidie, maar voor een filmscenario stonden er ook toen al tussen droom en daad vooral praktische bezwaren in de weg. Uiteindelijk slaagden we er niet in een producent te vinden. Maar we deden wel tonnen ervaring op als scenarist – alleen al omdat we als elkaars klankbord konden fungeren.


Ik leerde je in die context kennen als iemand die voor de buitenwereld zeer zelfverzekerd kon overkomen, maar onder de STOLP van ons collectief PLOTS – ja, die naam en zijn omkering had je ook bedacht – een klein, bang hartje durfde laten zien. Met ons collectief schreven we ook een piloot voor een komische tv-serie, Geel Oost, rond een wegrestaurant. Het was gebaseerd op een idee van jou, we werkten op eigen risico en kregen het uiteindelijk ook niet in productie. Maar ja, wie niet waagt, niet wint.

Het klikte zo goed dat jij en ik ook al eens als duo aan het werk gingen, Freek. Ergens in die jaren 90 schreven we Drummer gezocht, dat werd gepubliceerd in de reeks Historische Verhalen voor de jeugd, van De Sikkel. Een verhaal uit de late jaren 50, toen de Beatles nog geen Beatles waren, en zelfs nog geen drummer hadden. Een en ander was gebaseerd op een biografisch boek over de Beatles waaraan jij werkte, en dat in 2013 zou verschijnen als All you need is lef. Ja, zo lang doet een boek er al eens over. En zoals The Kid tegelijk over het leven van Chaplin en over jouw eigen leven ging – je toenmalige vriendin had een zoontje in Zuid-Amerika, voor wie je als voogd functioneerde en dat je naar België liet overkomen – ging All you need is lef  ook over je vriendschap en samenwerking met Luk. ‘Eigenlijk zijn wij een beetje de Paul McCartney en de John Lennon van Gent,’ zei je daarover. ‘Met dat verschil dat we geen noot kunnen zingen.’ – Het citaat typeert je ten voeten uit.

We hadden nogal wat gemeen, Freek: jij als volledig geassimileerde Gentenaar, ik als een gemankeerde uit Aalst, deelden we een wat aparte, soms bijtende, satirische vorm van redelijk anarchistische humor. Er was onze fascinatie voor Gentenaar Jean Ray – De hand van Jean Ray was van jouw hand – maar we hadden ook allebei iets met mijn dorpsgenoot Louis Paul Boon, van wie jij de prijs had gewonnen. Jij had hem nog meegemaakt als stukjesschrijver in de Vooruit en schreef daar later enkele stukjes over – want ja, cursiefjes schreef je ook, als Straatloper. En daar kwam dan weer het stuk Louis Paul Boon Ontmaskerd? van… met vraagteken én dt. In 2012 zouden we een laatste keer samenwerken, rond de honderdste verjaardag van Boon, met de Bende van de Boonaparten, toen ik met dank aan de Aalsterse dorpspolitiek, literair asiel moest aanvragen in Gent en wij een nieuwe versie van ons stuk ten tonele brachten, tijdens de Gentse Feesten, in de Parnassus.

Daar heb jij nu je vaste stek gevonden, Freek, in de Parnassus – jij Roste Wasser, lollekensbeer, harlekijn met al je touwtjes los, Amaat Heur, tekstfoernisseur van Pierke Pierlala, perfesser Gents en wat nog al meer. Volgens mij ben je daar ondertussen alweer druk in de weer in een of ander nieuw opgericht collectief. 

Schrijft ze, maat!  

7.12.19

In de bibliotheek van het Kasteel van Verdoemenis


Anna van Ro brengt een verslag uit over vreemde, angstwekkende gebeurtenissen in de bibliotheek van het Kasteel van Verdoemenis, Aalst. Ze doet dat in een paar blackout poetry stukken (stiftgedichten) en ik zette ze met veel genoegen in een clip. Met een soundscape van mijn broer Fernand (http://www.naami.be).




Het Kasteel van Verdoemenis (Park Terlinden, Aalst) zou zijn naam te danken hebben aan een beruchte ketter die er ooit woonde, aan het nabijgelegen Galgenveld of de leprozerij die zich daar bevond… en/of aan de moord die hier gepleegd werd. De laatste eigenaar zou immers zijn vrouw vermoord hebben door haar met een grote nagel door haar voorhoofd vast te spijkeren aan de deur. Haar lichaam werd in de tuin begraven, maar jaren later groef hij haar ontvleesde schedel op en zette die op tafel, zodat hij ‘m dagelijks kon bekijken. Na zijn dood werd het landgoed te koop gesteld, maar er daagden geen kopers op. Het Kasteel Terlinden raakte in verval, het spookte in de ruïnes…

Patrick Bernauw en zijn schrijversklas van de Academie voor Podiumkunsten te Aalst organiseren nu een literair-wetenschappelijk paranormaal experiment. Zoals de spiritisten destijds in contact traden met de geestenwereld door o.a. het automatisch schrift in de praktijk te brengen, proberen zijn cursisten gene zijde te bereiken door de technieken van de “blackout poetry” (stiftgedichten) toe te passen. Op die manier hopen zij de geheimen van het Kasteel van Verdoemenis te ontsluieren. Een en ander zal gebeuren in het kader van een heuse seance… aan de Tafel van Elise!

Waar? De Tafel van Elise, Erembodegem-Dorp 39, 9320 Erembodegem
Wanneer? Zaterdag 1 februari, 19.30 uur. Toegang: 5 euro.
Reserveren? Noodzakelijk, want de plaatsen zijn ten zeerste beperkt: info@detafelvanelise.be of 053 216266



25.10.19

Zoektocht naar de Rechtvaardige Rechters - podcast van Antoine Derksen


Het Mysterie van de Rechtvaardige Rechters blijft tot de verbeelding spreken... Deze zomer vroeg Antoine Derksen mij of ik zin had om mee te werken aan een documentaire podcast van 4 afleveringen, die hij wilde wijden aan het Vlaamse Monster van Loch Ness. En zodus...


In de nacht van 10 op 11 april 1934 gebeurde de beruchtste en meest mysterieuze kunstdiefstal uit de geschiedenis: het paneel De Rechtvaardige Rechters werd gestolen uit Het Lam Gods van de gebroeders Van Eyck. In de eerste aflevering van deze vierdelige podcastreeks duikt Antoine Derksen meer dan tachtig jaar na de feiten in deze spannende zaak en staat "de opmaat" tot deze diefstal centraal. We maken kennis met de mysterieuze makers van het paneel en verbazen ons over de schijnbare eenvoud waarmee dit wereldberoemde werk gestolen kon worden.

Stemmen: Patrick Bernauw, Jonneke Adolfsen, Leo Versluys, Dirk Schorpion, Dirk van Nieuwenhuyze
Research en productie: Antoine Derksen
Muziek: www.purple-planet.com (Paranoia - Desolation)

Soundeffects: www.freesound.org  

Patrick Bernauw schreef over deze kwestie o.a. de historische faction thriller 
Het Bloed van het Lam, de jeugdroman De Rechtvaardige Rechters en het essay De Mythe van de Rechtvaardige Rechters.

26.8.19

Van Galgenberg tot Duivelsput... aan de Tafel van Elise


Wist je dat er zich aan de grens van Erembodegem met Affligem een soort Bermuda Driehoek bevindt, waar allerlei bovennatuurlijke fenomenen plaatsvinden die onder meer veroorzaakt worden door de nabijheid van een Galgenberg en een Duivelsput?



Patrick Bernauw woont op de spreekwoordelijke boogscheut van beide… en zij spelen dan ook een belangrijke rol in vele van Vlaamse Filmpjes én zijn boeken, zoals het recente Van Galgenberg tot Duivelsput. Een en ander heeft te maken met de abdij van Affligem en met een toegang tot de vierde dimensie ook waar o.a. de tijd wordt opgeheven (meer bepaald bij de Kluiskapel).




Patrick laat zich bijstaan door de Storytellers, een  muzikaal ensemble van cursisten uit zijn schrijversklas aan de Academie voor Podiumkunsten in Aalst: Wieland Heymans (gitaar), An Staels en Veerle Van Vaerenbergh (zang), Isabelle Tolleneer (vertelling/dans). Zij schreven een boek “Sagen en Legenden uit het Denderland” en zullen een en ander illustreren… met muziek, zang & dans!





De Tafel van Elise, Erembodegem-Dorp 39. Zondag 8 september: deuren 19u - voorstelling 19u30. Inkom : 6 euro Reserveren is noodzakelijk op 053 21 62 66 of info@detafelvanelise.be





Storytellers Aalst
Sagen en legenden uit het Denderland
Collectief eindwerk van de schrijfklas van Patrick Bernauw, met werk van Nele Bruynooghe, Wannes De Craene, Claire De Lombaert, Glenn Govaert, Wieland Heymans, Marc Lonneville, An Staels, Isabelle Tolleneer, Yoline Van De Keere, Veerle Van Vaerenbergh.
€20,00 Paperback



18.6.19

Cursus creatief schrijven in Aalst of in Mechelen



Waarde creatief schrijver/schrijfster,

Vanaf 1 september 2019 kun je bij ondergetekende een cursus creatief schrijven volgen, zowel aan het ConservatoriumMechelen als aan de Academie voor Podiumkunsten in Aalst.

In Mechelen gaan de lessen door, iedere maandag van 18 tot 21 uur (of van 10 tot 13 uur bij collega Nicole Persy), in het prachtige kader van het Predikheren, de gloednieuwe bibliotheek.

In Aalst wonen bibliotheek en academie al sinds juni 2018 samen onder dat ene prachtige dak van Utopia, en gaan de lessen door op woensdag (van 17.30 tot 19.30 uur of van 19.30 tot 21.30 uur) en op één zaterdagnamiddag in de maand.

Een schooljaar lang zijn we in de weer, en heb je zin in het volledige traject, dan ben je drie jaar bezig. We verdiepen ons in alles wat met het schrijven van proza, poëzie of drama te maken heeft. We leren dat schrijven niet enkel een kwestie van inspiratie is, maar – en zelfs vooral – van transpiratie. Van schrijven en herschrijven, van schrijven en schrappen. Tot overblijft wat nodig is, sterk gefundeerd, stevig gestructureerd. Gebald én gelaagd. Gevleugeld én gegrond. 

Teksten worden gewikt en gewogen, gekneed en besproken. We stellen prangende vragen, als daar zijn:
- Welke technieken zorgen ervoor dat de lezer je tekst  ‘meeslepend’ zal noemen?
- Waarom is het zo belangrijk je protagonist te kennen en te weten wat zijn/haar dramatisch doel is?
- Wat bedoelt men met: ‘Show! Don’t tell!’

De cursus “schrijven” is ook een cursus diefstal. Is bij je collega’s én bij Bekende Schrijvers leren zien wat jij zelf kunt gebruiken, en zo je eigen inhoud een eigen vorm geven. 

We werken samen aan een collectief eindwerk, maar ook jouw hoogstpersoonlijk project maken we concreet in een heus boek, een podcast, een videoclip, een toneelstuk… 

Huiswerk? Natuurlijk: lezen én schrijven. Fanatiek. Elke week opnieuw. Want “schrijver” word je door te schrijven, een waarheid als een koe van een goed jaar.

Meer praktische informatie en inschrijven kun je in Mechelen via deze webpagina: https://conservatorium.mechelen.be/inschrijvingsdata-en-modaliteiten

Meer praktische informatie en inschrijven in Aalst:

Tot dan?

Patrick Bernauw - patrick.bernauw@skynet.be - 053/783010



29.4.19

Scars, klein meesterwerkje uit de Mississippi Delta, van Marc Borms uit Erembodegem





Een recensie schrijven over een werkstuk dat door een vriend werd gemaakt, hoe doe je dat? Vind je 't maar zozo, bedekken met de mantel der stilte? En anders... gewoon zeggen wat j'ervan denkt? Ook als men er je mogelijk van gaat verdenken positief vooringenomen te zijn, omdat je zo uitbundig de loftrompet steekt?

Awel ja, zie, dan zijn we daar direct vanaf. Met Marc Borms, ook uit Erembodegem, sta ik al meer dan dertig jaar op vriendschappelijke voet, we werkten al ongeveer de helft van die periode redelijk nauw samen rond allerlei projecten - de reeks stadsspelen-in-fotoboeken Mysterieus België is daar wellicht het belangrijkste van - en met Scars heeft hij een album gemaakt dat ik persoonlijk een klein meesterwerkje vind. Aangezien ik geen andere persoonlijke mening heb dan de mijne, zul je het daarmee moeten stellen.

En zo klein vind ik dat meesterwerkje nu ook weer niet, want in een eerste reactie vergeleek ik Scars met de sobere bijna-solo albums van Bruce Springsteen - vooral dan The Ghost of Tom Joad, Devils & Dust, zelfs Nebraska - en wie mij ook maar een béétje kent, weet dat er daarna geen trap van vergelijking meer komt.



Het heeft met de onbetwistbare storytelling kwaliteiten van Marc te maken, een schrijver is daar gevoelig voor. Luister bijvoorbeeld naar de opener, The ballad of Ella Mae Ford, waarin ie zo ongeveer de geschiedenis van de Afro-Amerikaanse burgerrechtenbeweging vertelt, en waarin iconische namen figureren als Emmet Till, Medgar (Evers), Selma - en 'strange fruit hanging from the trees, burning crosses in the dark'. Het geeft mij nog altijd de shivers.

Dit album van een witte zanger-muzikant klinkt dan ook heel zwart, en zeer on-Erembodegems - Scars klinkt meer als iets dat je associeert met de Mississippi Delta, met New Orleans, 'Muddy's land' (in Bear Lake Road). Als Marc zingt (in The ballroom of your mind) 'So when I have to leave this place, / Rest my body in Mississippi' - dan geloof je hem. Hij is er vaak genoeg geweest, doorgaans samen met broer Luc (die uiteraard mondharmonica speelt op het album), onlangs nog samen met hun Moemoe - ze vierde daar haar 84ste verjaardag -, hij treedt er ook op en heeft er -
ook al eens samen met Luc - een paar boeken over geschreven.



When it snows is nog zo'n kortverhaal-in-liedjesformaat, een muzikale snapshot in woorden - over ene Lewis en zijn eenzame gevecht met de sneeuw... alleen komt het woord ('eenzaamheid') niet voor in het verhaal. En toch gaat het daar de hele tijd over, tot en met in die verkillende punchline: 'He's tired and cold, and broken down, and all that's left is pain / When it snows / And no one knows.' - Als ik ooit in de les creatief schrijven het begrip 'subtekst' wil toelichten, kan ik dit liedje gebruiken, Marc.

De liner notes en de titel van het album laten er geen twijfel over bestaan: dit zijn liedjes die gemaakt moesten worden, na 'a very emotional but special year in my life'. Nogal wat kunst ontstaat uit een therapeutische behoefte, maar de kunst is om het persoonlijke te verheffen tot iets universeels, dat voor iedereen herkenbaar is, waarin elke consument van het kunstwerk in kwestie zijn of haar eigen verhaal terug kan vinden. Ik ken de autobiografische achtergronden van From the inside, maar de tekst kan het stellen zonder de anekdote, en dan doet het er niet meer toe of wat verteld wordt een fictie is of 'waargebeurd'. Goeie teksten maken hun eigen werkelijkheid, in het hoofd en in het hart van wie de woorden leest of hoort.



Marc schrijft kortverhalen, gaat soms heel filmisch te werk, kiest dan weer voor de poëzie - het loutere beschrijven van situaties, al dan niet in metaforen... zoals in When my sun goes down, Mermaid moonshine of Leave the light on. De anekdotische inspiratie, de 'you' in When my sun goes down ... je mag het allemaal zelf invullen. Less is more, Marc laat veel weg - en zo krijgt de verbeelding van de luisteraar vrij spel.

Hetzelfde mag je zeggen over de muziek. Met Marc op akoestische gitaar, Luc op mondharmonica, Nils De Caster op 'violin, mandolin & lapsteel' en Jack Thysen op drie soorten bas krijg je een behoorlijk beperkte instrumentatie. Een minimale muzikale input... met een maximale output. Want wat Luc, Nils en Jack toevoegen qua sferen en accenten komt telkens volop tot zijn recht, verdrinkt niet in een 'wall of sound', pakt je - hoe ingetogen ook - direct bij je nekvel, zet de scènes die geschilderd worden in een gedempt licht, zorgt ervoor dat de woorden nog intenser binnen komen door als het ware een emotioneel kader te scheppen.

Het resultaat? Instant kippenvel.

Scars is een klein meesterwerkje uit de Mississippi Delta, van Marc Borms uit Erembodegem. Zeg dat een andere gast uit Erembodegem het gezegd heeft. En zeg het vooral voort!



De cd bestellen kan door een mailtje te sturen naar marc.borms@gmail.com
Naam & adres meegeven! Hij geeft je dan een rekeningnummer door waarop je kunt betalen; de cd wordt opgestuurd na betaling. Afhalen aan huis kan ook.
Kostprijs 15€ en aan huis geleverd per post = 20€.

Patrick Bernauw zette singer-songwriter Marc Borms in diens huiskamer achter de micro en liet hem honderduit vertellen over de Mississippi Delta, de Afro-Amerikaanse geschiedenis en de burgerrechtenbeweging, John Hurt & John Prine, de inspiratie voor zijn songs (mermaid moonshine!), wat je zoal met je eigen biografie kunt aanvangen, hoe die liedjes werden geschreven - soms als een heus gedicht, soms als een short story... Met de nodige humor en in beschaafd Erembodegems:


16.4.19

Literair Creatieve Workshops rond het Kasteel van Verdoemenis te Aalst

Die spoken zegden tegen hem:
'Toe, vertel nog eens van spoken.'
'Allee, ik zal beginnen,' zei hij dan.



Over het Aalsterse “Kasteel van Verdoemenis” doen al heel lang allerlei griezelverhalen de ronde. De Belgian Paranormal Investigators gingen er ooit op onderzoek en dat leverde alvast één merkwaardig resultaat op. Voor de rest is er weinig concreets bekend over de locatie, maar dat weinige – of eigenlijk alleen al de naam – prikkelt onze verbeelding.
Samen met de Aalsterse auteur en docent creatief en scenario schrijven Patrick Bernauw werken we een project uit rond dit kasteel. We gaan aan de slag met de geschiedenis van het Kasteel van Verdoemenis en vertellen een spannend verhaal, al dan niet via blackout poetry (stiftgedichten) waarmee we in contact treden met de geesten uit het verleden. Nu al kunnen we verklappen dat de beste teksten in een podcast zullen verwerkt worden van Mysterieus België… of zelfs in een heus boek, gedrukt met Printing On Demand, en beschikbaar in de boekhandel. Hiervoor doen we een beroep op de digitale uitgeverij vzw de Scriptomanen. Ook een tentoonstelling van blackout poetry behoort tot de mogelijkheden.



Deze zomercursus richt zich in één groep tot auteurs met enige ervaring (o.a. in een schrijfcursus) en in een andere groep maakt ervaring niet uit, en kun je ook aansluiten als absolute beginner.  

De ene groep (voor de auteurs met ervaring) vertrekt in een eerste sessie vanuit een stukje theorie rond ‘spannende verhalen vertellen’, geïnspireerd door de informatie waarover we beschikken in verband met het Kasteel van Verdoemenis. Iedereen krijgt een schrijfopdracht mee, en heeft twee weken de tijd om die uit te werken en via de mail door te sturen naar de rest van de groep. De week daarop geven we in een tweede sessie feedback op het werk van alle deelnemers.

In de andere groep houden we ons in de eerste sessie bezig met het maken van blackout poetry (stiftgedichten) op basis van het materiaal waarover we beschikken in verband met het Kasteel van Verdoemenis. Iedereen krijgt ook de opdracht mee om dit en ander materiaal thuis verder uit te werken. In een tweede sessie geven we feedback op elkaars werk en tips & tricks voor het maken van collages, fotomontages en het maken van allerlei bewerkingen.



De zomercursus gaat door aan de Tafel van Elise (Erembodegem-Dorp, 39) op 6 en 13 juli, en op een nog nader te bepalen plaats in Aalst op 27 juli en 3 augustus, minimum aantal deelnemers: 5, maximum: 10. 

Kostprijs voor 2 sessies: 50€. Je bent definitief ingeschreven nadat je een bevestigingsmail hebt ontvangen en de betaling is gebeurd.

Twee zaterdagnamiddagen, van 14 tot 17 uur: in een eerste groep (spannende verhalen) op 6 en 27 juli ; in een tweede groep (blackout poetry / stiftgedichten) op 13 juli en 3 augustus.


Alle info & inschrijvingen: info@inter-actief.be 

053/783010 (Patrick Bernauw)

Luisterboeken Podcast