Rusten de Rechters in een praalgraf op de Westerbegraafplaats?

 

Sinds ik Mysteries van het Lam Gods publiceerde - in 1991 al - heb ik vele tientallen brieven en mails gekregen van lezers die mijn mening willen horen over een bepaalde piste die zij hebben onderzocht, of die zelfs samen met mij op onderzoek willen trekken. Eigenlijk ben ik al bijna een kwarteeuw niet meer actief bezig met onderzoek naar het verdwenen paneel van de Rechtvaardige Rechters - er zijn immers nog tal van andere spannende onderwerpen om over te schrijven, zoals mag blijken uit mijn nieuwe boek Een magisch-realist in Mysterieus België. Meestal vind ik de hypothesen ook iets te ver gezocht om geloofwaardig te zijn. En nog: 'Waarom zou je als dief bezig zijn met uiterst ingewikkelde codes om de bergplaats van een schilderij aan te duiden?' 

Maar soms is er een piste bij die wel degelijk mijn aandacht trekt, zoals deze, van Wim Menheer, een collega trouwens. Ik deel ze hier dan ook graag met met jullie.

Na de vele vergeefse pogingen van vele speurders om het paneel van de Rechtvaardige Rechters op te sporen, wil ook ik mijn duit in het 'rechtvaardig' zakje doen. Mijn aandacht gaat volledig naar Arsène Goedertier. Op zijn doodsbed zei hij dat alleen hij wist waar het paneel lag. Waarom zou hij op zulk moment liegen? Hij was een fantast, hield van raadsels en spelletjes, dweepte met Arsène Lupin, de meester-oplichter die rijkdommen stal, ze opborg in geheime plaatsen en later verkocht om de opbrengst te verdelen onder de armen. Goedertier omkleedde de diefstal met raadselachtige brieven, tekens, schetsen en  geheime spelletjes. Zou hij de gemeenschap hebben willen uitdagen met zijn raadsels om zo de speurtocht een 'Arsène-Lupintintje' te geven, een uitnodiging aan het publiek om de Rechters op te sporen? 

Ziehier mijn stelling. De stelling van Arsène?

Op het paneel zien we de Rechters, verzameld op paarden. Achter hen een weg die naar een hoger gelegen burcht/kasteel leidt. Waar gaan zij naartoe? Naar het gerechtshof natuurlijk, naar hun meester. In Gent zou dat naar het oude gerechtshof zijn, naar de toenmalige stafhouder, Hyppolyte Metdepenningen. De man heeft een standbeeld voor het gebouw. Heeft Goedertier zich hierdoor laten inspireren? Tot daar het gissen. Maar wat heb ik verder ontdekt? 

Het standbeeld werd in 1997 gerestaureerd. Daar moet dus niet gezocht worden. Maar na wat googlen zag ik de foto van het graf van Metdepenningen, gelegen op de Westerbegraafplaats. Een praalgraf. Er is een sokkel met een beeldhouwwerk van een muze die smekend opwaarts kijkt, naar de sarcofaag, het graf, erboven. Maar ik ontdekte meer. Onvoorstelbaar zelfs.

Op de sokkel staat de naam van Metdepenningen. En boven de G van de naam, verticaal in de sokkel gegrift, staan 3 letters: (D)U A. De D is niet duidelijk zichtbaar op de foto maar de U en de A wel. Dat zou ter plaatse nader moeten bekeken worden.  DUA was de schuilnaam waarmee Goedertier zijn brieven ondertekende. Het blijft een raadsel wat het betekende. Verwees hij hier naar een 'dua' (tweemaal A van Arsène), of naar een smeekbede (DUA = Arabisch voor smeekbede)? Maar er is meer. Op zijn laatste brief stond bovenaan in het midden de hoofdletters G. Deze zelfde letter op de sokkel, waarboven DUA staat, was een symbool bij de Vrijmetselaarsgemeenschap: Grote Geometer. En Metdepenningen was destijds een vrijmetselaar. De Muze wijst bovendien met een tuil puntige palmen naar die G.

Ik keek ook naar de schetsen van Goedertier, die werden gevonden na zijn dood. Een van de schetsen heeft de duidelijke vorm van een praalgraf.

Tot daar mijn opsporing. Bracht Goedertier de Rechters naar hun meester, naar hun baas, de stafhouder? Het zou zeker de moeite lonen om deze piste toch nader te onderzoeken en eens te gaan kijken naar het praalgraf op de Westerbegraafplaats. Vergeten we ook niet dat Goedertier in een van zijn brieven schreef dat 'de Rechters zich bevinden op de plaats waar ze in feite thuishoren. En het is een plaats waar iedereen langs komt en waar de Rechters niet ongezien kunnen verwijderd worden.' Klopt allemaal.

Met dank voor de aandacht en… succes !

Wim Menheer

Waar zijn de Rechtvaardige Rechters gebleven? Bij de Tafel van Elise, in Erembodegem... 10 maart!

Het paneel de Rechtvaardige Rechters, in 1934 gestolen uit het Lam Gods en nog steeds spoorloos, is ondertussen uitgegroeid tot een heus Vlaams Monster van Loch Ness. Tal van amateur-detectives zijn nog steeds op zoek naar verklaringen en een mogelijke bergplaats. Dat leidt al eens tot een hype in de media, of de crash van een website.

Patrick Bernauw droeg de afgelopen kwarteeuw meer dan zijn steentje bij tot de mythe en publiceerde niet minder dan zes boeken over het onderwerp: een historische thriller, een jeugdroman, een fotoboek voor een stadsspel, een paar non-fictie werken…

Recent kwam hij erachter dat de bergplaats van het onschatbare paneel mogelijk niet in Gent moet worden gezocht, maar op of nabij de terreinen die vroeger tot de leerlooierij Schotte behoorden, langs de ook al mythische Kapellekensbaan.

Hij geeft nu een lezing over de Mysteries van het Lam Gods, die meteen de start wordt van een nieuwe zoektocht. Als jij dat wil, kun jij ook met je eigen detectiveteam mee gaan speuren! Een spannend detectivespel, gebaseerd op feiten… met als hoofdkwartier de Tafel van Elise! Zit er ook een Miss Marple of een Poirot in jou?

Deuren : 19u - Voorstelling : 19u30 - Inkom : 6 euro voor de lezing

Inschrijven : info@detafelvanelise.be - 053 21 62 66

Reserveren is noodzakelijk, er zijn nog slechts een paar plaatsen vrij.

Wie zich alvast wil inschrijven voor het detectivespel “De 7 Werken van Schotte”, betaalt 20 euro voor het crimineel dossier met alle info, dat vanaf 11 april 2019 ter beschikking zal zijn.

De lezing wordt ondersteund door het Vlaams Fonds voor de Letteren, het volledige project door de Erfgoedcel Denderland.

De Rechtvaardige Rechters: Verbeelding aan de Macht!

Gisternamiddag, in de wagen, hoorde ik Siel Van der Donckt op de radio haar lof uitspreken voor het boek van Marc De Bel en Gino Marchal, De Veertiende Brief: 'Het is een boeiend boek geworden, zeer goed geschreven.' En ze voegt eraan toe: 'Maar we zijn er nog niet uit.' - Het is inderdaad zo dat burgemeester Termont gistervoormiddag om 10 uur in de gemeenteraadszaal van het Gentse stadhuis niét het spoorloze paneel De Rechtvaardige Rechters aan pers en publiek mocht presenteren. Het ging 'm alleen maar om een detectiveroman voor jongeren (fictie dus), waarin een op feiten gebaseerde nieuwe these werd toegevoegd aan de sage, voorlopig een heuse neverending story. Maar of dat ook een goeie reden is om de these in één moeite door naar het rijk der fabelen te verwijzen, daar heb ik zo mijn twijfels bij.

De These van de Kalandeberg

Siel vindt de These van de Kalandeberg 'nogal ongeloofwaardig'. De Bel & Marchal zouden van de verkeerde stellingen vertrekken: 'Ten eerste: Arsène Goedertier was de dief, en de enige dief. Ten tweede: hij alleen wist waar het zat. En de derde foute stelling is: het is al die tijd op die plaats blijven zitten.' - Nu, eerlijk gezegd, ik vind geen van deze drie foute veronderstellingen in het boek terug. Op pagina 145 en volgende vermelden De Bel & Marchal nadrukkelijk de theorie 'dat er niet één, maar vier mannen achter de diefstal zaten'. Vervolgens wordt een hypothese uit de doeken gedaan die al in de jaren 60 gelanceerd werd door ene William Luck in een regionaal blad, die ik uitgebreid behandeld heb in mijn boek De Mythe van de Rechtvaardige Rechters (1995), en waarop ook de Nazi Piste is gebaseerd die ik volgde in mijn eerste boek over de kwestie, Mysteries van het Lam Gods (1991) en verder uitwerkte in de historische 'faction' thriller Het Bloed van het Lam (2006). 

Enerzijds is er het fictieve kader dat uit de koker komt van Marc De Bel - wie het boek leest, weet waarom ik hier cursief gebruik. Anderzijds is er het feitelijke onderzoek van Gino Marchal waarop de fictie verder bouwt. De oplossing voor 'de code in de veertiende brief' van Arsène Goedertier, staat op geen enkele wijze in de weg dat ook een ander persoon zou geweten hebben waar het paneel zich bevond. Waaruit logischerwijze volgt dat het niet de hele tijd op dezelfde plaats hoeft te zijn gebleven. Het is niet omdat je een mogelijk sluitende oplossing voor het mysterie in petto hebt, dat je de Rechtvaardige Rechters ook uit de bergplaats - die volgt uit de oplossing - tevoorschijn kunt toveren. De Bel en Marchal houden heel de tijd die slag om de arm. Uiteraard, mochten ze dat niet doen, ze zouden fantasten zijn, zonder meer.

De veertiende brief - met rechts onderaan de code

Wat mij keer op keer ergert - en dit al meer dan een kwarteeuw lang - is dat de onderzoekers die het aandurven hun verbeelding aan te spreken in deze zaak, meteen worden weggezet als lui die zich 'laten meeslepen door hun enthousiasme' en lijden aan 'tunnelvisie'. Waarop 'ernstige' onderzoekers dan hun eigen these presenteren, die... getuigt van tunnelvisie en vaak steunt op dubieus 'bewijsmateriaal' of dito veronderstellingen. In dit specifieke geval: het interview dat Siel in 2015 heeft afgenomen van Christiana De Geest (toen 91), achternicht van kanunnik Kamiel van Ongeval, volgens haar 'de man achter de diefstal'. Ergo, 'de oplossing van het raadsel moet dan wellicht in die richting gezocht worden'. Op basis van één enkele verklaring, over een 'familiegeheim' dat te maken had met de bankencrisis van de jaren 30, en zonder enige verdere ondersteunende context, zonder zeer concrete en te verifiëren aanwijzingen of bewijsstukken? Sorry hoor, maar met een dergelijke flinterdunne hypothese zou ik mijn geloofwaardigheid als auteur van historische faction thrillers niet op het spel durven zetten.

De drie voorwaarden die Siel aanhaalt, en die ook door oud-commissaris Karel Mortier worden onderschreven, zijn m.i. niet de enige waarmee je een nieuwe hypothese kunt 'wegen'. We kunnen er niet onderuit dat Arsène Goedertier op zijn minst een centrale én cruciale rol heeft gespeeld in de hele affaire. Nu we ook enigszins vertrouwd zijn geworden met een term als 'profiling', moeten we aannemen dat de psychologie van Goedertier in deze niet van belang verstoken is. Zoals we ook de 'modus operandi' van de afpersing in aanmerking dienen te nemen, die nauw aansluit bij de persoonlijkheid van Goedertier. En dan is er nog de grote hoeveelheid 'indirect bewijs', zoals bijvoorbeeld - en ik noem maar wat - uitspraken van Goedertier, ons overgeleverd door getuigen. 

De code in de dummy die ik vond, speelt eveneens een rol in De Veertiende Brief.

Zie ook Het Bloed van het Lam of De Mythe van de Rechtvaardige Rechters.

Het is wat de uitputtende criminologische studie van Chris Noppe, De Openbaring van Arsène Goedertier, zo boeiend en belangwekkend maakt. Je hoeft het niet eens te zijn met de conclusies van de auteur, om te erkennen dat er nieuwe en vitale informatie boven water is gekomen, die mogelijk een verhelderend licht kan werpen op het mysterie. Hier is een onderzoeker annex auteur aan het woord die de Verbeelding aan de Macht laat, met respect voor de feiten. En, als we dit Mysterie willen doorgronden, hebben we ongetwijfeld die Verbeelding nodig. 

... de sleuter eener misdaad op de boekenplank ...

Reeds in 1935 schreef ene John F., beter bekend als griezel- en misdaadauteur John Flanders/Jean Ray (voor de burgerlijke stand: Gentenaar Raymond De Kremer) in de krant het volgende:

Arsène Goedertier ofte Arsène Lupin, gentleman-detekDIEF, dat klinkt heel voornaam. En als men nu weet dat de fictieve Arsène talloze welgelukte boevenstreken op zijn kerfstok had, vooral een meester was in 't weggappen van vermaarde kunstschatten, dat hij nooit gesnapt werd... dan moest dat de ware Arsène zoo aangenaam als bemoedigend voorkomen. Want Maurice Leblanc's ingebeelde held ging ongeveer te werk als hij, toen hij in 't bezit van een gestolen kunstwerk er geld uit wilde slaan...

 De suggestie van enkelen uitgaand, dat Goedertier een soort detektief zou geweest zijn, die voor eigen rekening op zoek ging naar het paneel, het ontdekte, of beter de dieven ontdekte, en alsdan hun afgezant werd, is tamelijk verleidelijk, maar tevens te fantastisch. De koster-bankier-detektief las graag detektief-romans, en we weten maar al te best dat de schrijvers dezer romans zelf dikwijls den bal missloegen als ze persoonlijk wilden optreden in de plaats hunner ingebeelde helden: zoo Conan Doyle, zoo Simenon. Hartstochtelijke lezers der huidige politie-verhalen, zijn nutteloze Don Quichots als ze als detektief fungeeren willen. En wat de romanmethode betreft, ze is onaanwendbaar voor de doorslaande reden dat zulke verhalen niet van A tot Z worden geschreven, maar van Z tot A: de auteur begint steeds met het einde ervan neer te pennen.

 De sensatielektuur van den Wetterschen Arsène Lupin heeft wel geen detektief van hem kunnen maken, maar een tamelijk goed ingelicht mensch inzake van merkwaardige verhelingen. Het ware interessant de bibliotheek van Arsène eens goed te doorlopen. Het zou de eerste maal niet zijn dat de recherche de sleuter eener misdaad op de boekenplank heeft gevonden, want de politie-verhalen hebben nooit detektieven gevormd, maar wel misdadigers. Er zijn verscheidene dezer werken die, inzake kunstdiefstallen, ware aanduidingen geven...

Uit Het geheim van Arsène Lupin - een code, jawel

Dit is geen stelling van een 'ernstig onderzoeker', maar van een magisch-realistisch auteur die het gewend is zijn verbeelding aan de macht te laten... zonder de werkelijkheid geweld aan te doen. Wie de psyche van Goedertier wil doorgronden, om op die manier tot een oplossing van het Mysterie te komen, én eventueel een corresponderende bergplaats te vinden, doet er goed aan het tekstfragment uit het hoofd te leren. Het staat zovele jaren later nog steeds als een huis.

Het onderzoek van Gino Marchal vertrekt vanuit de psyche van Goedertier, vanuit een modus operandi die ons bekend is, en het is niet blind voor de context van de jaren 30 en de ruimte - de stad Gent  - waarin de feiten plaatsvonden. Het lijken mij even goed noodzakelijke voorwaarden waaraan een hypothese dient te voldoen om ernstig te worden genomen.

Tot dusver, en dus tot Gino Marchal op de proppen verscheen, is er nog geen enkele onderzoeker aan komen zetten met een perfect geloofwaardige interpretatie van de 'code' uit de veertiende brief. Met 'perfect geloofwaardig' bedoel ik dat je niet één of twee of drie woordjes 'verklaart', maar dat je ze stuk voor stuk - allemaal - kunt laten verwijzen naar één bepaalde, welomschreven locatie die voldoet aan de 'randvoorwaarden', en die ook de persoonlijkheid van Goedertier en de modus operandi respecteert. Met de 'randvoorwaarden' bedoel ik onder meer dat Goedertier - of iemand anders - in de gelegenheid moet zijn geweest om het paneel in die periode en op die plaats te verstoppen. Op minder dan vijf minuten stappen van Sint-Baafs, op een letterlijke boogscheut van zijn stamcafé... en ja, ook van het Huis van de Gebroeders Van Eyck... lijkt de potentiële bergplaats van Marchal me alleen al in dat opzicht bijzonder geloofwaardig.

Betekent het dat de Rechters nu binnenkort hun ondergrondse kluis zullen verlaten, ongeschonden en wel? Uiteraard niet. Dat zeggen de auteurs ook niet. Het Mysterie is immers veel groter dan dat: zolang we geen zekerheid hebben over de context - over medeplichtigen, over gebeurtenissen achter de schermen in de periode tussen de diefstal en het overlijden van Goedertier, over wat er er zich zoal afspeelde na zijn dood en waarover wij geen of zeer onvolledige informatie hebben - zal de ultieme oplossing wellicht uitblijven. Die puzzel hebben De Bel en Marchal nog niet gelegd in hun boek, misschien hebben zij hierover meer verteld aan het parket en behoort dit voorlopig tot 'het geheim van het onderzoek'. Eén ding is zeker. De jacht op de Rechters leek de jongste jaren enigszins op een burn-out af te stevenen, maar met deze nieuwe en opwindende roman, en met het dito onderzoek dat de feiten leverde voor de fictie, is het Vlaamse Monster van Loch Ness weer heel erg alive and kicking.

Lezing over synchroniciteit, channeling, de Mysteries van het Lam Gods en... geesten in 't Gasthuys!

Op 10 juni 2016 werd in het Stedelijk Museum 't Gasthuys in Aalst het boek Berichten uit Utopia voorgesteld. Bij die gelegenheid gaf ik een korte lezing over mijn ervaringen met synchroniciteit, aan de hand van voorbeelden uit mijn literair parcours. Zo werd Mysteries van het Lam Gods geschreven met dank aan de vondst, in 1990, van Het geheim van de dubbele muur van Valère Depauw en was er het merkwaardige kasticket dat een rol speelde in De Hamer van Thor. 

Synchroniciteit speelde ook een belangrijke rol toen ik, voor de sport, aan 'channeling' ging doen en in 't Gasthuys en via blackout poetry de geesten probeerde op te roepen van Thomas More en Dirk Martens. Het resultaat van die experimenten, samen met een essay over stiftgedichten, verscheen in als Eutopia/Blackout.  

De muziek is van Naami, een Variatie op Heer Halewijn.

Meer spiritisme en stiftgedichten in de Game App Een Geest in 't Gasthuys en in de City Game App Utopia in Aalst.

De lezing werd opgenomen door de Utopia Podcast en is hier te beluisteren of gratis te downloaden:

De Mysteries van het Lam Gods ontsluierd: lezing Patrick Bernauw, 27 mei, 20 uur, Aalst

Lezingen Patrick Bernauw in Aalst: de Moord op Albert I / De Mysteries van het Lam Gods

Op 22 april en 27 mei hou ik een lezing voor Don Ki Chod vzw, Erembodegemstraat 8, Aalst (20 uur, 5 euro inkom en achteraf maken ze het gezellig, de drank ligt al koud) over twee van mijn geliefde thema's. Reserveren kan via GSM +32 477561996 of de website van Don Ki Chod.

De Moord op Albert I (22 april)

In 1949 verklaarde Leonie Van den Dijck uit Onkerzele, een dorpje bij Geraardsbergen, dat haar lichaam na haar dood niet tot ontbinding zou overgaan. Eerder had de zieneres van Onkerzele al verschijningen van de Maagd Maria gehad, waren er om haar heen UFO-fenomenen opgetreden, en had ze onder andere voorspeld dat koning Albert vermoord zou worden. De officiële versie van de feiten met betrekking tot de dood van de Ridder-Koning, in februari 1934, in Marche-les-Dames, werd al van in het begin betwist. Een ongeval kan het onmogelijk geweest zijn. Werd Albert I dan het slachtoffer van een passioneel drama? Of van een politiek complot? Het spoor dat schrijver Patrick Bernauw volgde in zijn meest recente boek over de kwestie (“Het Illuminati Complot”) leidt naar de Rex-beweging van Léon Degrelle... Verwacht u niet aan een saaie lezing, maar eerder aan een passioneel vertelde historische thriller...

Waar zijn de Rechtvaardige Rechters gebleven? 

Mysteries van het Lam Gods

Waarom werd het paneel de Rechtvaardige Rechters in 1934 gestolen uit de Sint-Baafskathedraal te Gent? Waarom wilden de nazi’s dit onderdeel van het Lam Gods, het meesterwerk van de gebroeders Van Eyck, zo graag terugvinden? Verbergt het nog steeds spoorloze paneel het geheim van de Tempeliers? En waar zouden we de Rechters dan wel kunnen vinden?
Sinds Patrick Bernauw in 1991 de bestseller “Mysteries van het Lam Gods” schreef, heeft hij al diverse werken gewijd aan het Vlaamse “Monster van Loch Ness”, en hij is ook de auteur van een stadsspel/stadswandeling/fotozoektocht die de titel draagt “Waar zijn de Rechtvaardige Rechters gebleven?” Maar de zoektocht naar de spoorloze Rechters is nog lang niet ten einde... Verwacht u niet aan een saaie lezing, maar eerder aan een historische thriller, gebracht alsof het verteltheater was.

Patrick Bernauw is al sinds 1988 voltijds auteur, scenarist, regisseur en performer. Hij schreef romans, toneelstukken, radio- en televisiescenario’s, zowel voor volwassenen als voor de jeugd. Momenteel is hij vooral bezig met een reeks stadsspelen in de vorm van fotoboeken, getiteld “Mysterieus België”.

Et Alors?

Paneel Milites Christi van het Lam Gods

met in het midden Jeanne d'Arc...

of een ridder van Saint-Antoine en Barbefosse? 

De gedreven onderzoeker Huub Kampen heeft achterhaald dat Ysa Pastora samenwerkt met Jan Lavrijsen en Anita Hart... 

Et alors?

Ysa Pastora heeft mij begin dit jaar gecontacteerd met de uitdrukkelijke vraag of ik bereid was haar overduidelijke pseudoniem te respecteren. Ze heeft namelijk een aantal goede redenen om te opereren onder een schuilnaam. Ik heb haar wens inderdaad gerespecteerd. Als dat mij voor de heer Kampen tot een oplichter maakt, so be it. Het is nochtans een courante praktijk in de onderzoeksjournalistiek dat de identiteit van een informant ten allen prijze geheim wordt gehouden, als deze die wens uitdrukt. Mijn houding is dan ook volstrekt moreel verdedigbaar, en ik zal in de toekomst alles in het werk blijven stellen om de identiteit van mijn informante - die overigens nog steeds niet gekend is door mij - te beschermen.

Ik van mijn kant heb Ysa Pastora begin dit jaar meegedeeld dat ik best bereid was een boek of vier te schrijven met de informatie die zij me zou bezorgen, maar dat ik geen zin/tijd had in onderzoek te velde en nog minder in samenwerking met andere onderzoekers. Ysa dacht immers aan het opstarten van een collectief. Ik heb in het verleden nare ervaringen gehad met dit soort collectieven: voor je het weet, raak je verzeild in oeverloze discussies, eindeloze parallelle correspondenties en allerlei onverkwikkelijke intriges en manipulaties (lees er De Slinger van Foucault maar eens op na). Of je ziet enkele jaren later de resultaten van jouw onderzoek, zonder bronvermelding, verschijnen in het boek van een ander. Met andere woorden: ik had niet de minste zin in het gedoe dat ik nu op mijn bord krijg, en ik heb dat herhaaldelijk laten weten aan een paar onderzoekers die mij contacteerden. En o ja, ik ben heel erg allergisch aan het stelen van andermans werk, omdat ik in het verleden zelf heel erg grondig werd bestolen (*).

Ysa heeft op haar beurt mijn vraag gerespecteerd en mij niet betrokken in mogelijke samenwerking(en) met andere onderzoek(st)ers. Mijn werk en verantwoordelijkheden heb ik zelf strikt afgebakend: ik zou een reeks van 4 boeken schrijven op basis van het materiaal dat Ysa mij bezorgde, en hieromtrent alleen met haar communiceren. En ik zou die boeken uitgeven met mijn eigen uitgeverij vzw de Scriptomanen. Los daarvan zou ik een website opzetten, www.rauna.eu  waarmee we publiciteit wilden genereren voor de 4 boeken.

Zo werd het afgesproken in januari 2015, en aan die afspraak heb ik mij gehouden - ook uit noodzaak en zelfbescherming. Ik ben professioneel auteur en uitgever en tot dusver brengt het Rauna Project geen brood op de plank. Ik geef per week 5 uur les literaire creatie, aan de Academie voor Podiumkunsten van Aalst; ik moet een cursus 'Scenario Schrijven' klaar krijgen in opdracht van een avondschool (deadline: eind mei); ik heb een uitgeverij te runnen (twee boeken voorgesteld in de maand april); ik organiseer al eens een teambuilding stadsspel (volgende week een detectivewandeling in Gent rond de Rechtvaardige Rechters); ik geef lezingen... Ik heb heus geen tijd om mij te verdiepen in thema's die mij niet interesseren in het kader van het boek dat ik momenteel schrijf (De Hamer van Thor) zoals de ware identiteit van Ysa Pastora (die ik niet eens wil kennen) of de personen met wie ze al dan niet samenwerkt. Het interesseert mij geen bal, geen moer, geen fluit.

Een Facebook Pagina is een noodzakelijk kwaad, dezer dagen. Je hebt het nodig voor de promotie, maar je stopt er al gauw meer tijd en energie in dan je lief is. Ik heb de kelk van Facebook aan mij laten passeren. Oké, ik heb wat vriendjesverzoeken vanuit mijn persoonlijke FB pagina naar de Pastora Community Page gedaan, ik heb bij elke nieuwe post op de website Rauna een link geplaatst op de FB Pagina van Pastora (én op een aantal andere FB pagina's, zoals o.a. de Boonapartival Pagina van vzw de Scriptomanen), en heel af en toe heb ik gereageerd op een berichtje van derden. And that's it, folks. Ik heb de Facebook Pagina van Pastora niet opgezet, heb uiteraard gezien dat 'Pastora' al eens reageerde, vond het best wel grappig (goed geschreven, gevoel voor humor), ben zelf een speelvogel eersteklas, vind dat allemaal zeer amusant... maar doe er nauwelijks of niet aan mee, omdat ik, soms tot mijn spijt, domweg geen tijd heb.

Blijken daar nu Jan Lavrijsen en/of Anita Hart of T'Hart of Nanny of voor mijn part nog een hele hoop andere lui achter te zitten... Welja, so what?  Ook dit interesseert mij in wezen geen bal, geen moer & geen fluit.

Wat de beschuldigingen betreft als zou 'Ysa Pastora' een constructie zijn die is opgezet om het werk van anderen te stelen, kan ik alleen een diepe, diepe zucht slaken. De hele Hamer van Thor die op dit moment voor zowat 90% klaar is in eerste versie komt in feite neer op een deconstructie van het 'onderzoek' dat Hammer gedaan heeft, én van alle onderzoekers die voortbouwen op de fictie die Hammer en/of Schulz en/of dames en heren achter de schermen, al of niet opererend onder pseudoniem, gecreëerd hebben. Zowat het enige authentieke en geloofwaardige in het hele boek De tranen van de wolf/Codebrekers is de gecodeerde partituur: het hele verhaal errond, opgehangen door Hammer en/of Schulz, bestaat uit... Nibelungen?

Iedere post op Rauna, zoals ook ieder hoofdstuk in het boek, pakt een bepaald thema of piste aan en zegt dan waarom het niét zo kan zijn. Het Punt waar we in het vierde boek zullen toe komen, is met andere woorden geen van de op dit moment bekende locaties. In de volgende donderdagse post op Rauna zal ik bijgevolg uit de doeken doen waarom Ysa Pastora niet gelooft dat de nazi schat nog in de Antoniuskapelle of het Tonihof te vinden is: ten eerste, omdat ze een ander Punt gevonden heeft (& wil maken); ten tweede, omdat Karl Hammer zelf té goed zijn best heeft gedaan om onderzoekers naar dit dwaalspoor te sturen. Misschien moeten al de huilende wolven van de Buckelwiesen zich maar eens afvragen waar je nog Edelweiss vindt (mijn Edelweiss-post op Rauna eindigt ermee), maar vooral wanneer en waarom Hammer twee geboortedata heeft gekregen (1959 en 1969) en waarom hij zo uitdrukkelijk poseert met het Tau Kruis, ook bekend als Antoniuskruis. Het is meteen de reden waarom Ysa al van in het prille begin als 'avatar' een personage heeft gekozen dat nu eens in verband wordt gebracht met Jeanne d'Arc (door Peter Voorn), dan weer met een Ridder van Saint-Antoine en Barbefosse.  Het personage figureert op het paneel Milites Christi van het Lam Gods, en wordt tevens geassocieerd met de Graal en de Tempeliers. Ook hiervoor verwijs ik naar mijn posts op deze site met betrekking tot Satans Lied, het werk van Peter Voorn, Stichting Topcrew, en de (*). En naar eigen boeken, zoals Het Bloed van het Lam of De Mythe van de Rechtvaardige Rechters.

(*) Ik spreek uit ervaring met o.a. mijn onderzoek naar de mysteries van het Lam Gods, of het daarmee samenhangende collectief dat begin jaren '90 gevormd werd rond het werk van Jos Bertaulet, De verloren koning en de bronnen van de Graallegende. Zie mijn posts op deze site over Satans Lied, heruitgegeven als De grootste kunstroof uit de geschiedenis, het geheim van de verdwenen Rechters. 
(Het verhaal van Jos Bertaulet, die - tussen haakjes - eveneens opereerde onder een schuilnaam, zal ik bij gelegenheid ook nog eens vertellen. Onder zijn ware naam deelde hij mij - en wellicht een paar andere onderzoekers uit het collectief - nadere bijzonderheden en details mee over zijn opzienbarende ontdekking van een heiligdom in het Zuidfranse Notre-Dame de Marceille, waar wij een radioreportage hebben gemaakt en ook een filmploeg naartoe hebben gestuurd. Je mag twee keer raden in welk boek, uiteraard zonder bronvermelding, ook deze unieke plaats weer een prominente rol kreeg toebedeeld. Hier kom je er alvast meer over te weten.)  

Vertelling "Mysteries van het Lam Gods" op de Gentse Feesten, 26 juli!

Waarom werd het paneel van de Rechtvaardige Rechters in 1934 gestolen uit de Sint-Baafskathedraal van Gent? Waarom wilden de nazi's dit onderdeel van het Lam Gods, het meesterwerk van de gebroeders Van Eyck, zo graag terug? Verbergt het nog steeds spoorloze paneel het geheim van de Tempeliers? En waar zouden we de Rechters dan wel kunnen vinden? Sinds Patrick Bernauw in 1991 de speurtocht nieuw leven inblies met Mysteries van het Lam Gods, heeft hij al diverse werken gewijd aan "het Vlaamse Monster van Loch Ness". Verwacht u niet aan een saaie lezing, maar eerder aan een historische thriller, gebracht alsof het verteltheater was. 

Deze vertelling maakt overigens deel uit 
van het Festival "Duivelskunstenaars" 
van de Theater- en Filmschool Stijn Brouns
en wordt ondersteund door het Vlaams Fonds voor de Letteren.

Zaterdag 26 juli, 18 uur. 

Toegang: 7,50 €. 
Alleen op reservatie via het Uitbureau!

In de toneelzaal

van de Theater- en Filmschool Stijn Brouns, 

Sleepstraat 210 D, Gent.

De Mythe van de Rechtvaardige Rechters - ebook

In 1991 was Patrick Bernauw met zijn "faction essay" Mysteries van het Lam Gods  verantwoordelijk voor een opleving van de interesse voor de "kunstroof van de eeuw": de diefstal van het paneel de Rechtvaardige Rechters uit het Lam Gods van de gebroeders Van Eyck. In 1995 wijdde hij een tweede boek aan het onderwerp, waarin hij tot de conclusie kwam dat roof én bergplaats van het schilderij in de loop der jaren zijn uitgegroeid tot een stevige mythe, zowat de Vlaamse variante van het Monster van Loch Ness. Nauwelijks was het boek verschenen of de uitgeverij ging failliet. Eindelijk is De Mythe van de Rechtvaardige Rechters nu weer beschikbaar: een verslag van de naakte feiten en de kleurrijke personages die de mythe vorm hebben gegeven, maar ook van de eigen ervaringen en avonturen van de auteur tijdens zijn speurtocht. Een nu eens intrigerend, dan weer bijzonder spannend en bijwijlen zelfs hilarisch relaas.

Rudy Pieters over Albert I en de Rechtvaardige Rechters... gaat wel héél kort door de bocht!

In een artikel De zoektocht naar de Rechtvaardige Rechters gaat voort in P-Magazine  gaat Rudy Pieters wel zéér kort door de bocht met een niet met argumenten onderbouwde en dus redelijk ongefundeerde kritiek op het werk van Chris Noppe. Er zijn wel degelijk heel wat linken tussen Albert I en het Lam Gods, zoals zal blijken uit De Openbaring van Arsène Goedertier. 

De manier waarop Pieters brandhout maakt van de hypothese van Noppe herinnert heel erg aan de "specialisten" die een moord op koning Albert I weglachen en dus geloven dat je geen enkele verwonding overhoudt aan een val van 12, 50 of 80 meter (de schattingen lopen inderdaad zo ver uit elkaar) of dat 3 mensen binnen de kortste keren een lijk en allerlei spullen kunnen terugvinden op een plek waar 20 mensen eerder al vier uur lang hebben gezocht en niks gevonden. In Het Illuminati Complot verwijs ik uitgebreid naar de complete onzin en de tegenstrijdigheden rond de dood van koning Albert, zoals die zwart op wit gedrukt staan in "geloofwaardige" geschiedenisboeken als Kroniek van België en Kroniek van de 20ste eeuw.



Wat mij zowel in het mysterie rond de verdwenen Rechtvaardige Rechters als in de moordzaak op Albert I nog het meest intrigeert, is dat ernstig onderzoek wordt weggelachen zonder keiharde argumenten, en dat écht idiote pistes - zoals een amoureus motief in het geval van de moord op Albert I, of de opgewarmde kost van Paul De Ridder - alle aandacht van de media krijgen. Niemand die het "complete bollocks" noemt dat een gerespecteerd historicus op basis van een kleurenfoto durft te stellen dat hij de originele Rechtvaardige Rechters gezien heeft. Of heb ik dat gemist?

Kroniek van België: val van 12 meter

Kroniek van de 20ste eeuw: val van 80 meter

Ook redelijk "bollocks" is de manier deredactie.be de "complot-theoriën" denkt te kunnen ontkrachten door ze compleet uit de duim te zuigen, onvolledig of onjuist weer te geven, en zich daarbij niet te laten hinderen door enige elementaire kennis van én de complot-theorie in kwestie, én de geschiedenis. Zo probeert "journalist" Pieterjan Huygebaert de twee complotten die aan de orde zijn in Het Illuminati Complot onderuit te schoffelen door te verkondigen dat "de extreemrechtse partij Rex (...) de veel te linkse Albert van de rotsen - en op die manier van de troon - (zou) hebben geduwd". Ten eerste is de thesis dat Albert van de rotsen zou zijn geduwd even onhoudbaar als dat hij ervan "gevallen" zou zijn. Ten tweede was graaf Xavier de Grunne, die een sleutelrol speelde in de "ongevalsthesis", nu eenmaal de tweede in bevel van de beweging Rex, en zou hij samen met Degrelle senator worden toen Rex met geld uit Duitsland en Italië werd omgevormd tot een partij. Ten derde is het allerminst twijfelachtig te stellen dat "de autoritaire en rechtse regeerstijl van Leopold III al voorspelbaar was" in 1934, getuige hiervan de manier waarop Leopold werd aanbeden door de Rexisten, en de poging om de dood van Albert in 1935 gezamenlijk te "gedenken" in Marche-les-Dames. 

Wat Huygebaert vertelt onder "buitenlands complot" en een mogelijk motief van Hitler, slaat even goed nergens op. Hitler is in 1933 nu eenmaal aan de macht gekomen met een programma dat nadrukkelijk steunde op een herbewapening van Duitsland, en op verzuchtingen naar een "groot Duitsland". En Albert legde op dat moment nog veel gewicht in de diplomatieke schaal en kon de grootse nazi-plannen wel degelijk dwarsbomen.

Non-Scoop van VRT maakt het Mysterie van de Rechtvaardige Rechters nog groter

Het VRT-Journaal opende gisteravond met een "scoop" van jewelste, waaraan zomaar eventjes 12 minuten besteed werden: de Rechtvaardige Rechters zijn terug, jippie-ja-hé jippie-ja-ho! De historicus en NVA-politicus Paul De Ridder had namelijk gemeld dat het paneel bewaard wordt door 'een vooraanstaande Gentse familie'. Alleen ontkent het parket formeel dat men een stap dichter is gekomen bij het terugvinden van het in 1934 gestolen kunstwerk, laat staan bij een oplossing van "het Mysterie van het Lam Gods". Dit wordt er overigens met deze nieuwe, onmogelijk rationeel te bevatten ontwikkeling, alleen maar groter op. Tenzij men daar bij de VRT op 28 maart per ongeluk de aprilvis van 2014 heeft uitgezonden, natuurlijk. Hoe dan ook, dat hier een nieuw hoofdstuk werd geschreven in deze schaapachtige Goddelijke Komedie is nu wel een feit. 

  
Paul De Ridder, historicus van de Koninklijke Bibliotheek en Brussels parlementslid, bevestigde aan de VRT-nieuwsredactie dat de Rechtvaardige Rechters anderhalf jaar geleden in het bezit is gekomen van deze familie, als gevolg van een erfenis. De hoeders van de Rechtvaardige Rechters durfden er blijkbaar, evenmin als deze erfgenamen, niet mee naar buiten te komen uit vrees voor een schandaal. Zelf had De Ridder zijn informatie van de vorige jaar overleden Robert Senelle, bekend grondwetsexpert met een eigenzinnige kijk op het koningshuis. Van hem is de uitspraak bekend dat hij overal een overtuigd republikein is, behalve in België, dat "niet kan leven zonder monarchie". Senelle droomde ervan de zaak op te lossen en zou met zijn eigen ogen geconstateerd hebben dat het paneel nog in goede staat verkeerde. Hij vertrouwde De Ridder twaalf jaar geleden al de naam van de familie toe; beiden hoopten de zaak in der minne te kunnen regelen, zonder daarbij de anonimiteit van de "helers" prijs te geven, die overigens niets te maken zouden hebben met de eigenlijke diefstal. Omdat er maar geen schot in de zaak komt, zou De Ridder nu met zijn onthulling enige druk willen zetten op de familie.

Het Gentse parket bevestigde ondertussen dat in het najaar van 2013 een gerechtelijk onderzoek werd geopend, waarbij men verscheidene mensen verhoorde. Maar niemand werd in verdenking gesteld en er zijn ook geen concrete aanwijzingen voor de "whereabouts" van de Rechtvaardige Rechters gedurende de afgelopen 80 jaar. In Terzake deed de Gentse bisschop Van Looy ondertussen ook een merkwaardige oproep "aan wie kan helpen" om "zijn verantwoordelijkheid op te nemen" en de "integraliteit van het schilderij te herstellen". Hij doet dit niet vanuit een artistieke, kunsthistorische of zelfs financiële motivatie, maar in een puur religieuze en ronduit mystieke context, om de "liturgische functie" van het Lam Gods te herstellen. Met andere woorden, op de vooravond van de tachtigste verjaardag van de diefstal (de nacht van 10 op 11 april) en van Pasen (20 april), waarop de Verrijzenis van Christus wordt herdacht, richt hij zich zeer specifiek tot personen van wie hij aanneemt dat ze gevoelig zijn voor een vrij katholiek-fundamentalistische boodschap.

Op de website van DeRedactie.be  stelt Kristien Bonneure de vraag waarom het paneel destijds werd gestolen:

In het verleden circuleerden al geruchten over Gentse christendemocratische families, zoals Van Cauwelaert en De Schryver, die met de diefstal te maken zouden hebben. Maar dat is nooit hard gemaakt.

Eén theorie over de diefstal gaat terug tot de economische crisis van de jaren dertig. Toen ging in ons land een aantal banken over de kop. Ook de Bank-Unie, een bankengroep waar veel katholieke families hun kapitaal in hadden gestoken, zat in zware moeilijkheden. Om het bisdom Gent te dwingen mee te betalen voor de redding van de bank, zou een familie de opdracht hebben gegeven om twee delen van "Het Lam Gods" te stelen. Afpersing dus.

Na de teruggave van Johannes de Doper was de onderhandeling over losgeld mislukt. Het schilderij "De rechtvaardige rechters" zou daarna als pand in bewaring zijn genomen door een andere Gentse familie, die vermoedelijk ook geld had voorgeschoten. Enkele erfgenamen zouden nog op de hoogte zijn, maar de lippen stijf op elkaar houden, uit vrees voor een schandaal.

DUA-brief voor de bisschop   

Keren we terug naar deze piste, dan gaat het echt wel om oude wijn in oude zakken. In september 2012 berichtte Marc Reynebeau in De Standaard over gebeurtenissen die zich in 2011 en in het voorjaar van 2012 hadden voorgedaan:

Een hoogbejaarde tussenpersoon klopte vorig jaar aan bij het bisdom Gent. Hij stelde te zijn uitgestuurd door een familie die het verdwenen paneel in een nalatenschap had aangetroffen. De familie wilde daar op een zo discreet mogelijke manier van af raken en het anoniem retourneren. 'Hou u klaar,’ was de boodschap. En het zou vooral snel gaan: binnen de maand keerde het paneel terug.

Maar er gebeurde niets. Tot een wat minder bejaarde boodschapper zich aandiende met het verhaal dat de familie verdeeld was geraakt: het ene part wilde het paneel nog steeds teruggeven, het andere deel "vreesde dat de politie de bergplaats toch nog zou kunnen traceren, waardoor de familie alsnog in opspraak zou komen - en dat moest worden vermeden". Beide boodschappers lieten de naam van August De Schryver vallen, die al veel eerder was genoemd in deze zaak. De erfgenamen van wijlen minister De Schryver 'reageren half verbaasd, half geamuseerd (...) en ook wel wat geërgerd. Want ze hebben wel vaker gehoord dat het gestolen paneel in hun familie is verzeild. Intussen blijft de bisschop nog steeds wachten op een telefoontje." 

In het VRT-journaal hoedde Siel Van Der Donckt er zich wel voor kritische kanttekeningen te plaatsen bij een dossier dat ze toch al een tijdje volgt, in Terzake hield Annelies Beck zich al evenzeer op de vlakte. Zo is het volstrekt onbegrijpelijk dat de zeer gerespecteerde familie, ongetwijfeld van (fundamentalistisch?-)katholieke signatuur, op een tot dusver compleet onopgehelderde wijze in het bezit gekomen van het paneel, er in die tachtig jaar niet toe gebracht kon worden de Rechtvaardige Rechters anoniem terug te geven. Een restitutie waarbij geen namen hoefden te vallen, zodat er ook geen schandalen hoefden los te breken, was al meteen na de biecht van Arsène Goedertier aan vriend en partijgenoot Georges De Vos aan de orde geweest. In 2012 heeft dezelfde bisschop Van Looy, die nu nog een oproep met mystieke motivatie lanceert, al heel duidelijk gesteld dat er een eenvoudige en waterdichte procedure kon worden afgesproken, en hij heeft er zelfs een concreet voorstel in die zin aan toegevoegd. Ik kan mij bijgevolg niet van de indruk ontdoen dat hier een drogreden wordt gehanteerd, en dat men vooral de ware motieven en opdrachtgevers van de roof, en de daarmee samenhangende Tachtigjarige Heling, buiten beeld probeert te houden.

In dat verband lijkt de timing van een en ander mij ook niet onbelangrijk. Nu bijna een jaar geleden werd ik gecontacteerd door Chris Noppe, met de vraag of ik redactionele ondersteuning kon bieden aan een nieuw boek over onder meer het mysterie van de Rechtvaardige Rechters, waaraan hij nu al enkele jaren werkte. Hij borduurde daarbij verder op zijn in 2001 in boekvorm verschenen onderzoek Het geheim van de Rechtvaardige Rechters: een koningsgeschenk (Houtekiet), waarbij de graftombe van Albert I werd aangewezen als de bergplaats. De nieuwe ontdekkingen die Noppe sindsdien heeft gedaan, sluiten op een wel zeer merkwaardige manier aan bij het grote schandaal dat een bijzonder gerespecteerde, katholiek-fundamentalistische familie doet terugschrikken voor restitutie. Of beter: ze plaatsen dat op het eerste gezicht ongeloofwaardige verhaal in een plotseling geloofwaardige context.

Op 17 maart heb ik het Voorwoord van het boek De Openbaring van Arsène Goedertier gepubliceerd op de gelijknamige website. Het boek verschijnt in het najaar, er wordt nog volop aan gewerkt. Op 28 maart brengt het VRT-Journaal een non-scoop van jewelste, met medewerking van Paul De Ridder en bisschop Van Looy, en laat uitschijnen dat het mysterie nu zo goed als opgelost is - wat door het parket prompt wordt ontkend.  Wie het onderzoek van Noppe enigszins gevolgd heeft, kan zich anderzijds wel  een idee vormen welke richting het uitgaat...

Maar waarom zou een lid van de koninklijke familie bijvoorbeeld het paneel dan niet even goed al tachtig jaar lang anoniem teruggegeven kunnen hebben?

Tsja... Misschien omdat zulks alleen mogelijk zou zijn door een nog groter schandaal aan het licht te brengen?

Patrick Bernauw op de Gentse Feesten... ook bij regenweer!

Bij regenweer... wordt de stadswandeling Het Maeterlinck Mysterie omgedoopt tot De Waeterlinck Wandeling en volgen we een alternatieve en zo droog mogelijke route. Idem dito voor de stadsspelen De Geheimen van Gent en Waar zijn de Rechtvaardige Rechters gebleven?... die we zo beschut mogelijk proberen te houden.

 

De Geheimen van Gent

een stadsspel/moordspel met Patrick Bernauw, Anton Cogen en Conny Malfliet

Los jij solo, in duo of met je team van detectives de moord op Brocante Julos op, die alles te maken heeft met 'de geheimen van Gent'? De winnaar van dit citygame-moordspel zal beloond worden met het door hem of haar teruggevonden paneel van de Rechtvaardige Rechters!
Tickets hier!

Het Maeterlinck Mysterie

een theatrale stadswandeling met Patrick Bernauw, Anton Cogen en Conny Malfliet

In de voetsporen van Maurice Maeterlinck, Nobelprijs Literatuur 1911, gaan we door Gent. Hier had hij in 1895 een eerste ludiek maar ook poëtisch rendez-vous met zijn grote liefde Georgette Leblanc. En wat hebben Gerard de Duivel en het Duivelsteen met Pelléas en Mélisande te maken?
Tickets hier!

Waar zijn de Rechtvaardige Rechters gebleven?
een stadsspel met Patrick & Ineke Bernauw 
Geleid door een fotoboek met route, opdrachten en alle info over de roof van de Rechtvaardige Rechters, spoor je een tipgever op, stel je een onderzoek in naar het verdwenen paneel uit het Lam Gods en breng je denk-, doe-, creatieve en ludieke opdrachten tot een goed eind!
Tickets hier!

Productie: vzw de Scriptomanen 

Meer info hier!

Première nieuw stadsspel tijdens Gentse Feesten 2011

Moordspel / Stadsspel: De Geheimen van Gent

Volgens auteur Patrick Bernauw en acteur Anton Cogen staat het vast: de laureaat van de Nobelprijs Literatuur 1911 Maurice Maeterlinck zat achter de roof van de Rechtvaardige Rechters. Hij heeft bij testament laten vastleggen dat het paneel pas 100 jaar na zijn hoge onderscheiding aan Gent mocht worden teruggegeven. Maar alleen aan wie het verdient...

Slaag jij er als individuele detective, in een detective-duo of met jouw hele detective-team in "De Geheimen van Gent" te ontsluieren en de meest uiteenlopende opdrachten tot een goed einde te brengen? Zoals bijvoorbeeld ook het oplossen van de moord op Brocante Julos, twintig jaar geleden, die alles met het mysterie van de verdwenen Rechters te maken heeft?

Ga jij dan ten slotte ook aan de haal met het al 77 jaar spoorloze paneel van de Rechtvaardige Rechters? Let wel, dit mag je heel letterlijk nemen... want kort na de Gentse Feesten 2011 zal de enige echte winnaar van dit moordspel-stadsspel bekend gemaakt worden... en deze detective (of dit detective-team) zal inderdaad het paneel de Rechtvaardige Rechters in ontvangst mogen nemen (anderhalve op een halve meter, zoals de kenners weten).

Anton Cogen is de executeur-testamentair van Maurice Maeterlinck,

en zal de Rechtvaardige Rechters teruggeven "aan wie het verdient".

Tevens is hij een verdachte in de moordzaak van Brocante Julos,

die hier alles mee te maken heeft. Zijn motief? Deze spotprent

die recent nog bezorgd werd aan de Gentse Flikken

laat er geen twijfel over bestaan...

Eveneens verdacht van de moord op Brocante Julos,

omdat hij ook wel één en ander met de verdwenen Rechters te maken heeft:

auteur Patrick Bernauw. Leg jij hem het vuur aan de schenen?

Nog verdacht: Conny Malfliet. Dit ex-fotomodel "denkt"

(nu ja, overdreven veel zal het ook niet zijn) dat zij de reïncarnatie is

van actrice Georgette Leblanc, de grote liefde van Maeterlinck,

van de Heilige Barbara en nog van een stuk of wat personages.

Ten slotte: Jean-Baptiste Leblanc.

Hij is ondertussen al, met veel stampen & dagen,

overleden tegen gevolge van overmatig drankmisbruik.

In het moordspel-stadsspel "De Geheimen van Gent" werd de Theatrale StadsWandeling "Het Maeterlinck Mysterie" verwerkt en zal je ook getest worden op je kennis van Gentse legenden.
"De Geheimen van Gent" wordt dagelijks georganiseerd op de Gentse Feesten, van 16 tot en met 24 juli.
Het spel gaat van start om 14.00 uur stipt, op het Woodrow Wilson Plein (voor het Administratief Centrum / bij de Stedelijke Bibliotheek) aan het Zuid.  Hier ontvangt iedere deelnemer een fotoboek met het hele dossier van de verdwijning van de Rechtvaardige Rechters, het testament van Maeterlinck en de hiermee samenhangende moordzaak op Brocante Julos. Het spel eindigt omstreeks 19.00 uur bij de Dulle Griet op het Groot Kanonplein, met een ludieke apotheose.
Kostprijs: 16 € per persoon, fotoboek inbegrepen.

Gentse Feesten