Ik was nog geen twintig, toen iemand over mijn verhalenschrijverij wist te melden dat ik 'een visuele verbeelding' had. Korte tijd later ging ik dan ook aan de slag als stripscenarist. Tegelijk voelde ik mij in eerste instantie een verteller van verhalen. Maar het werken met woord én beeld heb ik eigenlijk nooit losgelaten.
Eén van mijn twee grote frustraties - de andere is dat ik alleen declamerend kan zingen - is dat ik niet het minste tekentalent bezit, een harde waarheid waarmee ik als achtjarig striptekenaar in de dop geconfronteerd werd. Later heb ik dat manco gecompenseerd door enerzijds scenario's te gaan schrijven, en anderzijds - zodra de technische middelen voorhanden waren - de mogelijkheden te onderzoeken van foto- en videobewerkingen.
In 2010 publiceerde de creatieve guru Austin Kleon Newspaper Blackout en vond daarmee het niet echt nieuwe, maar hoe dan ook wel onvervalst 21ste eeuwse genre van de blackout poetry uit (in het Nederlands: stiftgedicht). Sinds een kleine tien jaar ben ik een enorme fan van het genre, en ook een fervent beoefenaar. Eén van de leuke aspecten van blackout poetry is dat je bezig bent met woord én beeld, zonder dat je hoeft te kunnen tekenen. Kleon noemt zich trouwens een tekenaar die schrijft, en een schrijver die tekent. En dat de visuele weergave van je werkstuk, waarin je alle huidige mogelijkheden van fotobewerking volop kunt benutten, even belangrijk is als de inhoud... en uitermate geschikte om te publiceren via sociale media. Dat je de grafische vormgeving kunt uitpuren en - als niet-tekenaar - gebruik kunt maken van analoge of digitale collage technieken. Dat je zo rechtstreeks aansluiting kunt vinden bij een aantal surrealistische kunstenaars die ten zeerste tot je verbeelding spreken - Max Ernst, om het bij die ene te houden - is mooi meegenomen.
Ik heb een paar bundels met stiftgedichten gepubliceerd: Eutopia/Blackout en Malemort/Blackout - maar de meeste van mijn blackout poetry, ook en vooral Engelstalig, is te vinden op mijn Instagram pagina. Als mensen me vragen of ik nog wel wat schrijf, omdat er geen dikke boeken meer van mij verschijnen, verwijs ik ze graag door naar de - op de dag van vandaag - 1169 bijdragen op die pagina, waarvan er meer dan 1000 tot het genre van de blackout poetry behoren. (Of naar de 50 afleveringen van de podcast Mysterieus België waarin ik mij als verteller van verhalen volop kan uitleven.)
Sinds begin dit jaar heeft de blackout poetry er nog een dimensie bij gekregen. Toen ontdekte ik, net als zovelen, de geneugten van geweldige artificiële intelligentie programma's als Nightcafé of Midjourney. Een zegen voor mensen die alleen kunnen schilderen met woorden. Eindelijk is het nu mogelijk op digitale wijze collages te maken van woord & beeld, ware graphic poems. Het liefst vertrek ik daarbij vanuit een stiftgedicht, dat ik al dan niet tot een 'gewoon' gedicht herschrijf (zoals ik ook deed in Eutopia/Blackout). Zo heb ik erg veel plezier beleefd aan de kleine serie De Meester der Dingen...
 |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten