Marc Borms wordt 60 en dus tekende hij 60 van zijn muzikale helden, en vertelde lief An Staels ook 60 keer waarom zij die status verdien(d)en. Zij zette de vertellingen vervolgens op papier. Enfin, op glanzend karton, want illustraties en teksten kwamen terecht in een prachtig, nostalgisch kijk- en leesboek. Met zowel zeer bekende als zeer onbekende usual suspects uit de wereld van de rock 'n' roll, americana, blues & folk -, maar ook met onverwachte uitstapjes in de klassieke muziek of kleinkunst. De verhalen variëren van beschouwend over anekdotisch tot humoristisch en geëngageerd - maar zijn altijd zeer persoonlijk en vormen samen als het ware een 61ste portret, dat van embee zelve. Het zijn cursiefjes met soul, en hetzelfde kan gezegd worden van de illustraties: veeleer dan een zo gelijkend mogelijk portret te borstelen, leggen ze de ziel van de artiest vast, en zoeken ze de essentie op, minimale input, maximale output.
Ik schreef een nawoord voor het boek, want onze paden kruisten elkaar niet alleen op artistiek gebied - het weze muzikaal, of grafisch. Hieronder publiceer ik graag het eerste deel, voor het volledige stuk zul je je het boek moeten aanschaffen. Dat kan via deze link. En dan zul je meteen ook te weten komen wat de ware én de artiestennaam zijn van onderstaand heerschap.
Onze eerste ontmoeting vond plaats bij
de Duivelsputten en had het karakter van een gewapende overval. Ik weet niet
meer of ik voor de gelegenheid Jan De Lichte was, of Winnetou. De eerste had
een musket waarvan de loop bestond uit een tv-antenne en waarover je met een
elastieke ‘mik’ eikels kon afschieten, die zelden of nooit doel troffen. De
tweede hield het eenvoudig bij een boog uit essenhout en rieten pijlen met
modder in de punt, die de grote – en enige – verdienste hadden in een sierlijke
eh… boog naar beneden te komen. Ik denk dat ‘onze Ferna’ er ook bij was, maar
zeker weet ik het niet meer, want soms opereerde ik solo. De slachtoffers waren
in ieder geval de beide broertjes Borms en hun zusje An.
Wees gerust, er zijn geen gewonden
gevallen. En tien jaar later, of iets van die strekking, zijn we met z’n allen
toegetreden tot het gewetensbezwaardendom en was het uit met gewapende
overvallen. Tien jaar later, dat moet eind jaren 70 geweest zijn, of de nog
zeer prille jaren 80, toen Luc op de kamer van de Ferre verscheen. Luc schreef
ook liedjes, van blues was toen wel nog geen sprake. ’t Was meer country en kleinkunst:
Ik ben wie ik ben, zo van die dingen. Ik weet dat ik hem meteen herkende
als één van onze slachtoffers van destijds, toen de ‘Bromsen’ nog aan de
Brusselbaan woonden, waar ik alle weekends en vakanties in het huis van mijn
grootouders doorbracht – het huis op de heuvel, waar ik nu nog woon, tussen
Galgenberg en Duivelsput.
Bij hun wederopdagen woonden ze al vlakbij
de Gerstjens, geloof ik. De scènes die Marc beschrijft – in de rokerige kamers
en kelders – gingen ook al eens door in dat huis, dat boer Ursmaar als buur
had, en waar in één kamer een enorme piano stond. Enfin, ik herinner ze mij
toch als zijnde enorm. Onze bijeenkomsten resulteerden in een eerste artistieke
samenwerking, die nog helemaal in het teken van de kleinkunst en de volksmuziek
en de poëzie stond, en grote artikels in de regionale pers haalde. In augustus
’82 stelde ik namelijk mijn eerste officiële dichtbundel voor, Een tuiltje
antarctische rozen, en ik deed dat samen met de groep Tromantieksken (ja
sorry, zeg maar niks, ik weet het) en de volksdansgroep De Eglantier. De
reporter van dienst vond het ‘gezonde, rekreatieve vrijetijdsbesteding’ voor de
jeugd – als hij maar geen punker wordt, meneer! – en op een foto is een kwartet
te zien met de broertjes Borms, onze Ferna, en gelegenheidsmuzikant Bart Staes.
Ferna speelt viool, Luc gitaar, Bart klarinet en ik vrees dat Marc het met een
blokfuit doet. Maar oké, in De Nieuwe Gazet van Aalst zitten daar wel
degelijk drie gitaristen – de harde kern, dus – en volgens het onderschrift kon
‘zelfs een springende snaar de mannen van Tromantieksken niet tegenhouden’.
Je street credibility gaat
behoorlijk naar de vaantjes, als je muzikale held B. Springsteen heet en je –
niet gehinderd door enige toonvastheid – in een groep wil zingen die Tromantieksken
heet. Maar er zijn wel jarenlange vriendschappen uit ontstaan.
