Wat nu weer?!

Dezer dagen ben ik druk bezig met het schrijven van een cursus Scenario Schrijven voor het Centrum voor Avondonderwijs en het Centrum voor Afstandsonderwijs, die beide voor het gemak afgekort worden tot CVA. Ik geef daar al Creatief Schrijven; in maart start in Gent een nieuwe module. In het kader van de cursus Scenario Schrijven ben ik nog even op zolder gaan rommelen, in mijn documentatie van de jongerensoap Wat nu weer?! waaraan ik in de jaren 90 van vorig millennium met veel plezier heb meegewerkt. A trip down memory lane...

Wat nu weer?!  was een Vlaamse jongerensoap die van 1995 tot 1998 tijdens de zomermaanden liep op VTM en Kanaal 2. Gedurende het eerste seizoen was de serie losjes gebaseerd op het Franse Hélène et les garçons en vormde een subtropisch zwembad de voornaamste arena. Er kwam heel wat kritiek op de acteerprestaties en de dialogen, het was niet meer dan een “badpakkendéfilé”, enz… Vanaf het tweede seizoen werd dan ook een collectief scenaristen (de toenmalige Scriptomanen) aangetrokken om de serie naar een hoger niveau te tillen, zodat er in totaal 4 seizoenen zouden opgenomen worden. 

Seizoen 2 tot en met 4 telden telkens 65 afleveringen, verspreid over 13 weken. Er speelden heel wat bekende acteurs en actrices mee in Wat nu weer?! en vele jongeren zouden later ook uitgroeien tot vaste waarden (Gunther De Baetselier, Chadia Cambie, Geena Lisa, Sandrine André, Robbie Cleiren, Peter Thyssen,…). Voor Scriptomanen Guy Didelez, Paul Coppens, Luc Schoonjans en mijzelf was dit ook onze eerste grote scenario-opdracht. Guy en ik zetten voor seizoen 2 samen met Jan De Vuyst en creative director Peter Simons de grote lijnen van het seizoen uit; voor seizoen 3 en 4 waren Guy en ik de “hoofdschrijvers” van de reeks, in nauwe samenwerking met Peter Simons.

In een presentatie omschreven we de soap destijds als een serie die “zowel jongeren als volwassenen moet aanspreken. In iedere aflevering wordt er op diverse niveau’s gewerkt: spanning, amoureuze verwikkelingen en relaties, ouderproblemen en puberkrampen. Om dit waar te maken wordt er via enquêtes gepeild naar de thema’s die jongeren graag behandeld zouden zien; zo komen onderwerpen als incest, drugs en vrouwenhandel aan bod, naast lichtere thema’s als muziek, verliefdheid en motoren. Wat nu weer?! is geen klassieke dertiendelige reeks, evenmin een eeuwig doorlopende soap, maar is puur op zomerformaat gesneden: dagelijks een aflevering in de maanden juni, juli en augustus.”

Wat nu weer?! werd aan een zeer hoog tempo ingeblikt: elke dag een aflevering. De meeste opnames vonden plaats in de studio, het aantal buitenopnames moest beperkt gehouden worden. We konden de jongeren uit de serie dan ook kwijt in “vaste locaties” als het subtropisch zwemparadijs met cafetaria waar het allemaal begonnen was, maar ook een fitness, een vrije radio, een tot knusse woonruimte omgeturnde oude cinemazaal van een excentrieke opa. Het snelle, trendy leventje van de personages vertaalde zich niet alleen in hun aankleding, maar ook in de decors, de muzikale ondersteuning (met speciaal voor de serie geschreven nummers), het filmische “up to date” karakter van de reeks, enz…

De personages maakten maakten in de loop van vier reeksen, uitgezonden in een periode van vier jaar, en in totaal 240 afleveringen, een hele evolutie door. Eerste liefdes, maar ook heuse liefdesintriges. Slechte schoolrapporten, maar ook carrièrekeuzes en eerste stappen in het beroepsleven. De dualiteit van experimenteren met nieuwe, opwindende sensaties en verboden genoegens, gekoppeld aan een dwingende lichaamscultuur.

Een eerste brainstorm had altijd met de belevenissen van de personages te maken die het seizoen zouden bepalen. Vervolgens namen we er een rol behangpapier bij, waar van boven naar onder de namen van de personages kwamen te staan, en van links naar rechts de 5 afleveringen van een week. Iedere week kreeg zijn eigen rol. In verschillende kleurtjes – om de diverse verhaallijnen weer te geven – begonnen we vervolgens “storylines” uit te zetten. Wekenlang deden we niets anders dan babbelen, discussiëren en verwikkelingen bedenken rond de personages, en dat op deze zeer ambachtelijke maar ook zeer overzichtelijke wijze noteren. 

Daarna werd de “bijbel” van de serie geschreven, ook wel “de roman” genoemd, waarin de verhaallijnen van de rollen behangpapier werden gebundeld in een soort “leesboek”, samen met een uitgebreide beschrijving van alle personages en hun backstyory. 

Betty Joy "is door omstandigheden in deze serie beland, 

maar hoort eigenlijk thuis in een ander circuit".

In deze bijbel werd ook een step outline opgenomen van elke aflevering: een beknopte samenvatting in proza van de belangrijkste scènes.  Vervolgens werden de step outlines uitgewerkt tot een scenische synopsis. 

Step outline met feedback: "Jacques" wordt ontdekt als "bigamist"!

Pas daarna werd een ploeg scenaristen ingeschakeld, die behoorde tot het collectief de Scriptomanen, om iedere scenische synopsis om te zetten in een heus scenario. 

 

Bij iedere nieuwe stap werd teruggekoppeld naar de creative director die gedurende het volledige schrijfproces feedback bleef geven. 

Al die feedback verliep toen overigens nog, in die lang vervlogen pré-mail tijden, via de fax...